ktoś wecuje język na kimś/czymś

Osobliwości kultury narracyjnej Rudnickiego w niejednym przypominają sposoby ujmowania zjawisk w skrót obrazowy, wywodzące się z owych sąsiedzkich pogwarek, wecowanie języka niekoniecznie na bliźnich, na sąsiadach, ale często w ogóle na sprawach tego świata, jego nieładu.

źródło: Andrzej Stawar: Szkice literackie. Wybór, 1957 (books.google.pl)

Ludzie pogadali, pogadali i przestali, bo jak długo można wecować język na jednym?

źródło: NKJP: Ewa Nowacka: As w rękawie, 1998