ślepy - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.a

taki, który robi coś, nie zwracając uwagi na okoliczności ani na skutki swoich działań

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

ślepy na ostrzeżenia, na perswazję, na prośby, na racje innych, na zagrożenia; na wady, na zalety, na czyjeś zasługi; ślepy z miłości, z nienawiści
ślepy i głuchy

	Byłam głupia. I do pewnego czasu ślepa, a prawda okazała się gorzka. źródło: NKJP: Teresa Bojarska: Świtanie, przemijanie, 1996
	Parafrazując Kanta można powiedzieć, że historia matematyki bez filozofii staje się ślepa, a filozofia matematyki bez historii staje się pusta. źródło: NKJP: Roman Murawski: Filozofia matematyki. Zarys dziejów, 1995
	- Od kilkunastu lat składam kwiaty [...] - Tutaj zginęło trzy tysiące Rosjan. Nie jestem ślepy na to, co się działo, ale będę robił to nadal, żeby ich śmierć upamiętnić. źródło: NKJP: Maria Eichler: Chojnice, Gazeta Pomorska, 2010-02-16
	Jakaś kobieta daremnie próbowała [...] docisnąć się do okienka. Z bezlitosnego tłumu, ślepego na jej podeszły wiek, drżące ręce i zniszczone odzienie, sypały się wyzwiska i przekleństwa. źródło: NKJP: Mirosław Sokołowski: Gady, 2007

część mowy: przymiotnik

Stopień równy

	+	ślepy	+	na CO
szyk: neutralny

psł. *slěpъ 'ślepy, niewidony'

Z wcześniejszej postaci *sloi̯p-o-, związanej (najprawdopodobniej) z pie. *(s)lei̯p- ‘smarować tłuszczem, lepić’. Por. lepić