wyrzucać - Wielki słownik języka polskiego PAN

3.

stanowczo nakazywać komuś opuścić dane miejsce, grożąc, a nawet używając siły fizycznej

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Zasady współżycia społecznego

zachowania i wyrażenia nieakceptowane społecznie

ATEMATYCZNY

wyrzucać bezdomnych, lokatorów
wyrzucać z domu, z gabinetu, z mieszkania, z pociągu, z pokoju, z wagonu; z restauracji, ze sklepu
wyrzucać na zbity pysk; wyrzucać za drzwi
wyrzucać siłą

	– Wynoś się! – powiedział facet. Dziewczyna uśmiechnęła się. – No, tego nie grali: zgwałcił i jeszcze wyrzuca z własnego mieszkania. źródło: NKJP: Witold Horwath: Seans, 1997
	Rewaz prowadzi cały czas coś w rodzaju okrutnej licytacji. A mianowicie, napotkawszy na trasie grupę chętnych do jazdy, zatrzymuje się i pyta - ile płacą i na jaką odległość. Jeżeli płacą dużo, a dystans jest krótki, Rewaz wyrzuca z autobusu tych, co płacą gorzej, mimo że do domu mają jeszcze sto kilometrów! źródło: NKJP: Ryszard Kapuściński: Imperium, 2005
	Twój dawny majster całkiem zdziwaczał; nie chciał przyjmować zamówień, wyrzucał klientów i tylko wciąż pracował nad jakimś swoim wynalazkiem, którego w końcu jednak nie wynalazł. źródło: KWSJP: Marian Turwid: Dwie strony drogi, 1983
	Widocznie sprawa nie docenionego dyplomu ostrym kolcem tkwiła w jego podświadomości, bowiem co roku zaledwie przez dwie lub trzy godziny wytrzymywał to ich wesołe gadanie o nawozach sztucznych. Potem zmieniał się na twarzy jak upiór i wyrzucał wszystkich za drzwi okrzykiem: „Won! Przyszliście tu tylko po to, aby się najeść!” źródło: NKJP: Adam Wiśniewski-Snerg: Dzikus, 1998

część mowy: czasownik

aspekt: niedokonany

Tryb oznajmujący

Czas teraźniejszy

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wyrzucałem +(e)m wyrzucał	wyrzucałam +(e)m wyrzucała	wyrzucałom +(e)m wyrzucało	wyrzucaliśmy +(e)śmy wyrzucali	wyrzucałyśmy +(e)śmy wyrzucały
2 os.	wyrzucałeś +(e)ś wyrzucał	wyrzucałaś +(e)ś wyrzucała	wyrzucałoś +(e)ś wyrzucało	wyrzucaliście +(e)ście wyrzucali	wyrzucałyście +(e)ście wyrzucały
3 os.	wyrzucał	wyrzucała	wyrzucało	wyrzucali	wyrzucały

bezosobnik: wyrzucano

Czas przyszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	będę wyrzucał będę wyrzucać	będę wyrzucała będę wyrzucać	będę wyrzucało będę wyrzucać	będziemy wyrzucali będziemy wyrzucać	będziemy wyrzucały będziemy wyrzucać
2 os.	będziesz wyrzucał będziesz wyrzucać	będziesz wyrzucała będziesz wyrzucać	będziesz wyrzucało będziesz wyrzucać	będziecie wyrzucali będziecie wyrzucać	będziecie wyrzucały będziecie wyrzucać
3 os.	będzie wyrzucał będzie wyrzucać	będzie wyrzucała będzie wyrzucać	będzie wyrzucało będzie wyrzucać	będą wyrzucali będą wyrzucać	będą wyrzucały będą wyrzucać

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		wyrzucajmy
2 os.	wyrzucaj	wyrzucajcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wyrzucałbym bym wyrzucał	wyrzucałabym bym wyrzucała	wyrzucałobym bym wyrzucało	wyrzucalibyśmy byśmy wyrzucali	wyrzucałybyśmy byśmy wyrzucały
2 os.	wyrzucałbyś byś wyrzucał	wyrzucałabyś byś wyrzucała	wyrzucałobyś byś wyrzucało	wyrzucalibyście byście wyrzucali	wyrzucałybyście byście wyrzucały
3 os.	wyrzucałby by wyrzucał	wyrzucałaby by wyrzucała	wyrzucałoby by wyrzucało	wyrzucaliby by wyrzucali	wyrzucałyby by wyrzucały

bezosobnik: wyrzucano by

bezokolicznik: wyrzucać

imiesłów przysłówkowy współczesny: wyrzucając

gerundium: wyrzucanie

rodzaj gramatyczny: ndk

imiesłów przymiotnikowy czynny: wyrzucający

imiesłów przymiotnikowy bierny: wyrzucany

odpowiednik aspektowy: wyrzucić

Rz_osobowy

+

wyrzucać

+

KOGO + SKĄD

Zob. rzucać