rozmarszczyć - Wielki słownik języka polskiego PAN

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	rozmarszczyłem +(e)m rozmarszczył	rozmarszczyłam +(e)m rozmarszczyła	rozmarszczyłom +(e)m rozmarszczyło	rozmarszczyliśmy +(e)śmy rozmarszczyli	rozmarszczyłyśmy +(e)śmy rozmarszczyły
2 os.	rozmarszczyłeś +(e)ś rozmarszczył	rozmarszczyłaś +(e)ś rozmarszczyła	rozmarszczyłoś +(e)ś rozmarszczyło	rozmarszczyliście +(e)ście rozmarszczyli	rozmarszczyłyście +(e)ście rozmarszczyły
3 os.	rozmarszczył	rozmarszczyła	rozmarszczyło	rozmarszczyli	rozmarszczyły

bezosobnik: rozmarszczono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		rozmarszczmy
2 os.	rozmarszcz	rozmarszczcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	rozmarszczyłbym bym rozmarszczył	rozmarszczyłabym bym rozmarszczyła	rozmarszczyłobym bym rozmarszczyło	rozmarszczylibyśmy byśmy rozmarszczyli	rozmarszczyłybyśmy byśmy rozmarszczyły
2 os.	rozmarszczyłbyś byś rozmarszczył	rozmarszczyłabyś byś rozmarszczyła	rozmarszczyłobyś byś rozmarszczyło	rozmarszczylibyście byście rozmarszczyli	rozmarszczyłybyście byście rozmarszczyły
3 os.	rozmarszczyłby by rozmarszczył	rozmarszczyłaby by rozmarszczyła	rozmarszczyłoby by rozmarszczyło	rozmarszczyliby by rozmarszczyli	rozmarszczyłyby by rozmarszczyły

bezosobnik: rozmarszczono by

bezokolicznik: rozmarszczyć

imiesłów przysłówkowy uprzedni: rozmarszczywszy

gerundium: rozmarszczenie

imiesłów przymiotnikowy bierny: rozmarszczony

odpowiednik aspektowy: rozmarszczać

+

rozmarszczyć

+

CO