samobiczowanie

Jako akt indywidualny, mający na celu stłumienie namiętności i podniesienie ducha, praktykowali samobiczowanie zarówno duchowni, jak i osoby świeckie, powszechnie od XI stulecia, aż po czasy nam współczesne.

źródło: NKJP: Rózgą dziateczki, Dziennik Polski, 2000-11-25

Urządzali nawet samobiczowanie. Podejrzewam, że pasemkami, to jest pasami rzemiennymi.

źródło: KWJP: Marta Obuch: Miłość, szkielet i spaghetti, 2012

Obudził się przed świtem, by powitać dzień samobiczowaniem. Odkąd Folkman opowiedział mu o mocy krwi niewinnych, młodzieniec starał się zadawać sobie codziennie odrobinę cierpienia.

źródło: KWJP: Łukasz Trykowski: Zdrada w Schiverheim, Fantazmaty. Tom II, 2018-11-06

Jedna była w zakonie, gdzie stosuje się samobiczowanie, a druga u kalkucianek.

źródło: KWJP: Marta Abramowicz: Zakonnice odchodzą po cichu, 2016

[...] nasz pobożny książę, pozbawiony świątobliwego nadzoru matki i żony, otoczony swawolną wojacką drużyną, odstąpił od zwykłych obyczajów i zamiast surowych modłów i samobiczowań urządził wspaniałą ucztę na zamku, której odgłosy słychać było szeroko dookoła w całym mieście.

źródło: NKJP: Witold Jabłoński: Uczeń czarnoksiężnika, 2003