doznać - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

książk. znaleźć się w sytuacji, w wyniku której powstaje niekorzystny stan organizmu lub uszkodzenie ciała

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA

Choroby i ich leczenie

przyczyny, objawy i skutki chorób

chłopiec, poszkodowany, sportowiec, turysta, zawodnik doznał czegoś
doznać rozległych obrażeń, groźnego urazu, kontuzji, stłuczenia, wstrząśnienia mózgu
doznać czegoś w wyniku upadku, wypadku, zderzenia

Chłopiec doznał obrażeń głowy i wstrząsu mózgu.

źródło: KWSJP: Z kroniki wypadków, Dziennik Polski, 1998-02-19

Podczas zejścia ze Świnicy poślizgnął się na zalodzonym szlaku i doznał kontuzji barku.

źródło: KWSJP: Adam Marasek: Kronika TOPR, Tygodnik Podhalański, 1999, nr 44

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

bezosobnik: doznano

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		doznajmy
2 os.	doznaj	doznajcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	doznałbym bym doznał	doznałabym bym doznała	doznałobym bym doznało	doznalibyśmy byśmy doznali	doznałybyśmy byśmy doznały
2 os.	doznałbyś byś doznał	doznałabyś byś doznała	doznałobyś byś doznało	doznalibyście byście doznali	doznałybyście byście doznały
3 os.	doznałby by doznał	doznałaby by doznała	doznałoby by doznało	doznaliby by doznali	doznałyby by doznały

bezosobnik: doznano by

bezokolicznik: doznać

imiesłów przysłówkowy uprzedni: doznawszy

gerundium: doznanie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: doznany

Rz_osobowy

+

doznać

+

CZEGO

Zob. znać