Zakładając, że w każdej, nawet najbardziej nieprawdopodobnej legendzie może być źdźbło prawdy - zniekształconej wprawdzie, świadomie lub nie, przez przekazywanie z ust do ust - można się pokusić o wyjaśnienie tajemnicy śmierci Rudolfa oraz tajemnicy Albertalla.
źródło: KWSJP: Jerzy S. Łątka: Oskarżam arcyksięcia Rudolfa, 1983
Coś czaiło się w jego oczach, źdźbło niepewności, jakaś rozterka, wahanie.
źródło: KWSJP: Hanna Kowalewska: Tego lata, w Zawrociu, 1998
Wyprostował się, postał kilka chwil skamieniały jak przed ikoną, odwrócił się i poszedł przez dym, niosąc w oczach źdźbła nadziei, którą mu dał zapach delikatnej białej ręki.
źródło: KWSJP: Dušan Kalić: Brzeg bez słońca, 1976
psł.*stьblo'pionowa nośna część rośliny, łodyga, pień'
Najstarsza regularna polska postać śćbło w wyniku upodobnienia pod względem dźwięczności uległa przeobrażeniu w źdźbło . W przypadkach zależnych i formach pochodnych zauważalne są też inne nieregularne zmiany fonetyczne (np. źdźebłko < ściebłko < psł. *stьblъko).
