-
2.
książk. grupa ludzi, którą łączą jakieś wspólne cechy, zachowania lub zainteresowania -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Zasady współżycia społecznego
stosunki, grupy i organizacje społeczne -
- należeć do plemienia kogo
-
Nie znosimy pożyczania czegokolwiek. Pożyczanie najgorsze. Jak się jest z plemienia czubów, które ma zawsze wypastowane wszystkie pary butów i zawsze zaostrzone wszystkie ołówki - wiadomo.
źródło: NKJP: Jerzy Pilch: Moje pierwsze samobójstwo i dziewięć innych opowieści, 2006
Tylko ci, którzy mordują, dokładnie wiedzą, kto jest swój, a kto obcy. Podobnie u nas leją się plemiona kibiców odmiennych - choć równie marnych - klubów piłkarskich.
źródło: NKJP: Jerzy Surdykowski: Postęp, Gazeta Wyborcza, 1998-04-17
Był jednym z ostatnich przedstawicieli wspaniałego plemienia niepokornej polskiej inteligencji, którzy deklarowali za Kantem, że „niebo gwiaździste nade mną, a prawo moralne we mnie”.
źródło: NKJP: Janina Kumaniecka: Saga rodu Słonimskich, 2003
Piszący te słowa jest bowiem rodowo związany z pewnym zwartym klanem w obrębie plemienia historyków literatury. Jest to klan norwidystów.
źródło: NKJP: Kazimierz Wyka: Rzecz wyobraźni, 1997
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: n2
liczba pojedyncza liczba mnoga M. plemię
plemiona
D. plemienia
plemion
C. plemieniu
plemionom
B. plemię
plemiona
N. plemieniem
plemionami
Ms. plemieniu
plemionach
W. plemię
plemiona
-
+ plemię + KOGO -
psł. *plemę ( < *pledmen- ) 'rodzina, ród, plemię'
Wyraz w związku etymologicznym z psł. *plodъ 'płód' (Bor); zob. płód