pokolenie - Wielki słownik języka polskiego PAN

3.

członkowie jakiejś rodziny, którzy są w podobnym wieku i zajmują w niej taką samą pozycję

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Rodzina

członkowie rodziny

czwarte, drugie, siódme pokolenie
pokolenie jakiegoś rodu; Judy; pokolenia Izraela, Jakuba

	Po pierwszych dwóch pokoleniach Krasickich Krasiczyn nigdy nie odzyskał swojej pierwotnej świetności. źródło: NKJP: Piotr Piniński: Piniński o Krasiczynie, Gazeta Wyborcza, 1997-06-03
	Swoją opowieść Wodolej zaczął z epickim rozmachem, od czwartego pokolenia wstecz. źródło: NKJP: Mariusz Sieniewicz: Miasto szklanych słoni, 2010
	Moi rodzice byli emigrantami w drugim pokoleniu. źródło: NKJP: Rafał Nowakowski: Rdza, 2008
	Ta figurka przechodzi w naszej rodzinie z pokolenia na pokolenie. Od mojej babuni Radziwiłłowej dostałam ja, najstarsza wnuczka, i przekażę ją kiedyś mojej najstarszej wnuczce. źródło: NKJP: Elwira Kucharska: Siła przyciągania, czyli polskie losy, 2008

Odmiana

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: n2

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	pokolenie	pokolenia
D.	pokolenia	pokoleń
C.	pokoleniu	pokoleniom
B.	pokolenie	pokolenia
N.	pokoleniem	pokoleniami
Ms.	pokoleniu	pokoleniach
W.	pokolenie	pokolenia

Składnia

+

pokolenie

+

(KOGO/CZEGO)

Pochodzenie

psł. *pokolěnьje 'ogół potomstwa rodu, plemienia'

Forma prasłowiańska od wyrażenia przyimkowego *po kolěnu od psł. *kolěno, które prócz znaczenia anatomicznego 'kolano' miało też znaczenie 'pokolenie, ród, plemię' (Bor); zob. kolano