sakralny

Przynależność do rodziny pociąga za sobą ryty specjalnej inicjacji, które podkreślają sakralny charakter rodzinnej więzi. Rodzina nie oznacza więc w Afryce jedynie związku krwi, lecz także wspólnotę pokrewieństwa, przyjaźni, kultu przodków, bohaterów i protoplastów rodu, inicjację religijną, więź sakralną itp.

źródło: NKJP: Daniel Olszewski: Dzieje chrześcijaństwa w zarysie, 1996

Podczas Kongresu Eucharystycznego, który odbył się w ubiegłym roku we Wrocławiu, położono akcent m.in. na odnowę sakralnego sensu niedzieli.

źródło: NKJP: Stefan Cebulski: Pamiętaj, abyś dzień święty święcił, prasa, 1998

Historiozofia Mickiewicza realizować się miała zatem w historii żywej, zgodnie z rytmem rozwojowym dziejów, zapisanych w Księgach narodu i pielgrzymstwa polskiego i w Wykładach Paryskich. Rytm ten miał się spełniać w triadzie sakralnego czasu oczekiwania, zbawczej ofiary i nadejścia Ducha Świętego.

źródło: NKJP: Krystyna Ratajska: Neomesjanistyczni spadkobiercy Mickiewicza, 1998

W Biblii ukaże się człowieka prawie w roli partnera Jahwe, który poprzez pracę ma obowiązek nieustannie doskonalić samego siebie, a wraz z sobą - ciągle, jakby na nowo, nieustannie kontynuować Boskie dzieło tworzenia. Tu będzie moment na wskroś sakralnego charakteru ludzkiej pracy, który odnajdziemy u niektórych Ojców Kościoła[...].

źródło: NKJP: Gedymin Spychalski: Myśl społeczno-ekonomiczna starożytności i średniowiecza, 2000

W czasach pogańskich świat był przepełniony sakralnością: mieliśmy święte źródła, święte drzewa, święte państwo. Kiedy w ten świat wtargnęło Słowo, jako - w zasadzie - jedyna świętość, wszystko inne nagle zostało pozbawione wymiaru sakralnego.

źródło: NKJP: Więcej prokuratorów niż myślenia, Gazeta Wyborcza, 1993-02-17,