speranda

Człowiek korzystający ze zdobyczy postępu czuł się doprawdy Europejczykiem. Natomiast kontentujący się namiastkami lub sperandami rozwoju, spoglądający nań z cywilizacyjnej oddali [...] miał słuszne prawo do zadumy, malkontenctwa, nawet gniewliwego sceptycyzmu [...].

źródło: Danuta Bieńkowska: Wielkie miasto: czynniki integrujące i dezintegrujące, 1995 (books.google.pl)

Stary Maciej Wodziński otoczony był szacunkiem całego klanu, zapewne nie bez sperandy na spadek, którym Wodzińscy, zawsze w potrzebie, pewnie by nie pogardzili.

źródło: Jarosław Iwaszkiewicz: Chopin, 1949

Ma przecież sperandę, że „po najdłuższym życiu ojca”, a to życie nie zawsze jest długie, obejmie po nim gospodarstwo.

źródło: Henryk Chołaj: Proste formy kooperacji w rolnictwie polskim, 1973 (books.google.pl)

Efemeryczny związek bez sperandy?

źródło: Czytelnicy do pióra! Astralność i besserwisseryzm, Duży Format, 2004-06-07 (wyborcza.pl)