-
2.
krąg przedmiotów lub osób otaczających coś lub kogoś -
KATEGORIE FIZYCZNE
Cechy i właściwości materii
kształty i figury -
- wieniec drzew, kaplic
- otoczony wieńcem czegoś
-
Trzej wędrowcy na uginającym się pokładzie, otoczeni wieńcem śpiących, sprowadzali między siebie czwartego Towarzysza.
źródło: NKJP: Jan Dobraczyński: Święty miecz, 1996
Wawrzyniec Żuławski [...] zyskał większy rozgłos jako wspaniały taternik i alpinista, a także jako uroczy człowiek, ulubieniec kobiet, niż jako kompozytor. Nigdy się nie ożenił, ale zawsze otoczony był całym wieńcem adorujących go pań.
źródło: NKJP: Ryszard Matuszewski: Alfabet z pamięci 90-latka, 2004
Cerkiew otacza wieniec starych lip i jesionów.
źródło: NKJP: MBot: Krywe (powiat bieszczadzki), 2009-02-07
Katedrę budowano jednak dość długo. Jeszcze w XV w. trwały prace budowlane we wschodniej części świątyni. A wieniec kaplic na końcu prezbiterium dodano jeszcze później.
źródło: NKJP: Leszek Matela: Sekrety katedr i miejsc mocy: wiedza tajemna chrześcijańskich mistrzów : 2004
Jesienne pomarańczowe słońce podkreślało przysadzisty budynek kościoła Jana Chrzciciela na Hohenzollernstrasse, [...] zostawiając w miękkim cieniu okazałe kamienice otaczające secesyjnym wieńcem Kaiser-Wilhelm-Platz.
źródło: NKJP: Marek Krajewski: Widma w mieście Breslau, 2005
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. wieniec
wieńce
D. wieńca
wieńców
C. wieńcowi
wieńcom
B. wieniec
wieńce
N. wieńcem
wieńcami
Ms. wieńcu
wieńcach
W. wieńcu
wieńce
-
+ wieniec + KOGO/CZEGO -
psł. *věnьcь 'niedużego rozmiaru splot kwiatów, gałązek, ziół zwinięty w kółko '
Pierwotnie zdrobnienie z przyrostkiem *-ьcь od podstawowego psł. *věnъ ‘splot kwiatów, gałązek, ziół zwinięty w kółko, wianek'. Por. wianek