wyprawa - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

udanie się dokądś przez wojsko, po to, żeby tam walczyć

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Wojsko i wojna

czynności, przedmioty, miejsca związane z wojskiem i wojną

wyprawa bojowa, odwetowa, wojenna, zbrojna; kozacka; antyturecka; chocimska, kijowska, smoleńska, wiedeńska; dywersyjna; grabieżcza, łupieżcza; zwycięska wyprawa
wyprawa przeciwko Krzyżakom, przeciwko Turkom; przeciwko Francji
wyprawa na Kijów, na Moskwę, na Prusy, na Rosję, na Ruś; na Tatarów
klęska wyprawy
podjąć/podejmować, przedsięwziąć wyprawę

	[...] nie podjął odwetowej wyprawy. Nie chciał narażać swych ludzi na pewną śmierć od pocisków angielskich arkabuzów. źródło: NKJP: Zbigniew Teplicki: Wielcy Indianie Ameryki Północnej, 1994
	W roku 1609 opuścił Wawel król Zygmunt III Waza, ruszając na wyprawę smoleńską przeciwko Moskwie. źródło: NKJP: Duch Krakowa, Dziennik Polski, 2000-07-29
	Latem 1466 r. Zbigniew wziął udział w ostatniej wyprawie przeciwko Krzyżakom podczas wojny trzynastoletniej. źródło: NKJP: Alicja Szymczakowa: Szlachta sieradzka w XV w. : magnifici et generosi, 1998
	Iwan Podkowa za samowolne wyprawy łupieżcze na Turków został z rozkazu Stefana Batorego poćwiartowany we Lwowie. źródło: NKJP: Jacek Hugo-Bader: To przynajmniej tak nie boli, Gazeta Wyborcza, 1997-09-26
	Wojna z Chorwacją (926 r.) zakończyła się dla Symeona niepowodzeniem. Ale nawet to nie powstrzymało go od myśli o kolejnej wyprawie na Konstantynopol. źródło: NKJP: Mirosław J. Leszka: Wizerunek władców pierwszego państwa bułgarskiego w bizantyńskich źródłach pisanych VIII- I połowa XII w, 2003

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

+

wyprawa

+

(na KOGO/CO | przeciwko KOMU/CZEMU)

Od: przedrostkowego czasownika wyprawić ; zob. prawić