z głową w chmurach I

[...] miała wiele życiowego sprytu, dzięki czemu ładnych kilka razy ocaliła życie Leonardowi Broklowi, który, jakkolwiek niewysoki, całymi dniami chodził z głową w chmurach, był łatwowierny i niezaradny jak dziecko.

źródło: NKJP: Jacek Dehnel: Lala, 2008

Szedł powoli, jak gdyby nigdy nic, pogwizdując, z głową w chmurach, ot, wolny ptak cierpiący na nadmiar wolnego czasu, ale jednocześnie lustrował okolicę spod opuszczonego daszka czapki.

źródło: NKJP: Andrzej Stasiuk: Opowieść wigilijna, Gazeta Wyborcza,1997-12-23

[...] miałby to stracić przez kaprys starego człowieka, żyjącego z głową w chmurach, który nie zdaje sobie sprawy z tego, ile wyrzeczeń i nieprzespanych nocy kosztowało Wojnickiego dbanie o ten majątek?

źródło: NKJP: Sebastian Chosiński: Nie stało się nic, choć wydarzyło tak wiele…,Esensja, 2009-11-08

Większość z nich, nie wyłączając chyba także twego przyrodniego brata, dostrzegła już, że owo zewnętrzne piękno skrywać może zupełną pustkę. Twój książę to marzyciel, błądzący z głową w chmurach. Pragnąłby cały świat przemienić w barwne widowisko na swoją cześć.

źródło: NKJP: Witold Jabłoński: Ogród miłości, 2006