strzelić - Wielki słownik języka polskiego PAN

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	strzeliłem +(e)m strzelił	strzeliłam +(e)m strzeliła	strzeliłom +(e)m strzeliło	strzeliliśmy +(e)śmy strzelili	strzeliłyśmy +(e)śmy strzeliły
2 os.	strzeliłeś +(e)ś strzelił	strzeliłaś +(e)ś strzeliła	strzeliłoś +(e)ś strzeliło	strzeliliście +(e)ście strzelili	strzeliłyście +(e)ście strzeliły
3 os.	strzelił	strzeliła	strzeliło	strzelili	strzeliły

bezosobnik: strzelono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		strzelmy
2 os.	strzel	strzelcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	strzeliłbym bym strzelił	strzeliłabym bym strzeliła	strzeliłobym bym strzeliło	strzelilibyśmy byśmy strzelili	strzeliłybyśmy byśmy strzeliły
2 os.	strzeliłbyś byś strzelił	strzeliłabyś byś strzeliła	strzeliłobyś byś strzeliło	strzelilibyście byście strzelili	strzeliłybyście byście strzeliły
3 os.	strzeliłby by strzelił	strzeliłaby by strzeliła	strzeliłoby by strzeliło	strzeliliby by strzelili	strzeliłyby by strzeliły

bezosobnik: strzelono by

bezokolicznik: strzelić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: strzeliwszy

gerundium: strzelenie

rodzaj gramatyczny: dk

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	strzelenie	strzelenia
D.	strzelenia	strzeleń
C.	strzeleniu	strzeleniom
B.	strzelenie	strzelenia
N.	strzeleniem	strzeleniami
Ms.	strzeleniu	strzeleniach
W.	strzelenie	strzelenia

odpowiednik aspektowy: strzelać

Pochodzenie

psł. *strěliti 'wypuścić strzałę z łuku, z kuszy'

Czasownik odrzeczownikowy od psł. *strěla (zob. strzała).
Pierwotne znaczenie odnosiło się wyłącznie do wypuszczania strzał. Z biegiem czasu i rozwojem myśli technicznej pojawiły się znaczenia wtórne odnoszące się do wystrzeliwania pocisków z broni palnej, wydawania odgłosu przypominającego strzelanie z broni palnej oraz metaforyczne - określające każde uderzenie, któremu towarzyszy trzask, wybuch, wyrzut, wzrost (ruch ku górze) i inne.