uczta Lukullusa

Wiewiórka nie chce otworzyć swojej puszki turystycznej [...]. Trzyma w niej jakieś smakołyki. Mówi, że gdy przeżyjemy najbardziej fantastyczną przygodę, to on wtedy wyda ucztę Lukullusa.

źródło: NKJP: Zbigniew Nienacki: Księga strachów, 1967

Mleczko cielęce (grasicę) jadali już Rzymianie. Czego oni zresztą nie jadali! Przysłowiowa stała się uczta Lukullusa, ale za największego smakosza uchodził Apicjusz.

źródło: NKJP: Tadeusz Komendant: Biesiadowanie, Gazeta Wyborcza, 1996-08-14

Reminiscencje tej polskiej gościnności nie zaginęły i odzywają się jeszcze dziś, gdy gospodarz nie ustaje w częstowaniu, a goście, doceniając starania pani domu, jej znakomitą kuchnię oraz artystyczną niemal inwencję w uprawianiu sztuki kulinarnej, nie kończą swoich zachwytów. W gościnnym domu stół zapowiadający ucztę lukullusową jest ważnym elementem atmosfery przyjęcia.

źródło: NKJP: Tadeusz Rojek: Jak to się je: savoir-vivre przy stole, 1994

Wspaniałe, wszystko ugotowane w sam raz, przepyszne, aromatyczne. Nie chciał zdradzić sekretu, ale chodził dumny jak paw. Któregoś dnia mówi mi: „Dziś to ci przyrządzę ucztę lukullusową”. I dodawał jednego, drugiego, trzeciego, co chwilę przynosił na spróbowanie.

źródło: NKJP: Jacek Dehnel: Lala, 2006