łącznik

Schelling stara się [...] uzasadnić odwołując się do zdania Hegla, że „czysty byt jest niczym”, zastanawiając się nad sensem słowa jest. Jeśli potraktować je jako prosty łącznik, to wówczas zdanie miałoby strukturę podmiotowo-orzecznikową [...].

źródło: NKJP: Witold P. Glinkowski, Adam Nowaczyk, Józef Piórczyński (red.): Rozum w dziejach : księga jubileuszowa profesora Ryszarda Panasiuka, 2001

Jurek jest katowiczaninem (Jurek — podmiot, jest katowiczaninem — orzeczenie imienne z łącznikiem jest i orzecznikiem katowiczaninem) [...].

źródło: NKJP: Jan Miodek: Spokojnie, to nie epidemia!, Dziennik Zachodni, 2003-12-23

Orzeczenie złożone Składa się ono z łącznika (copula, spójka), będącego wykładnikiem predykatywnych kategorii gramatycznych, jak „czas” i „osoba”, oraz orzecznika nazywającego orzekaną cechę (przekazującego właściwe znaczenie leksykalne).

źródło: NKJP: Alicja Nagórko: Zarys gramatyki języka polskiego, 1996

Najczęściej funkcję nawiązania do tekstu jako całości pełni zaimek wskazujący „to”. Zaimek pełni zwykle funkcję podmiotu i wchodzi w związki składniowe najczęściej z orzeczeniem imiennym, w którym łącznik jest wyrażony formą fleksyjną czasownika „być”, lub z orzeczeniem o ogólnej treści zajścia w przeszłości opowiadanej sytuacji.

źródło: NKJP: EWA SZKUDLAREK: WSKAŹNIKI NAWIĄZANIA WE WSPÓŁCZESNYCH TEKSTACH POLSKICH (NA MATERIALE WSPÓŁCZESNEJ NOWELISTYKI POLSKIEJ), 2002