wtrącić - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

przerywając wypowiedź cudzą lub własną, dodać coś

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Język

mówienie

	Gospodarz programu chciał coś wtrącić, ale Karol jakby tego nie dostrzegał. Pochłonięty był całkowicie swoim wywodem jak nauczyciel akademicki przed grupą zainteresowanych słuchaczy. źródło: NKJP: Głęboki Grób – część 1, Esensja , 2006-11
	- No właśnie! - wtrącił Julek. - Szukać kogoś trzy tygodnie, a w końcu jest z tego guzik z pętelką. Ja też bym się wściekł! źródło: NKJP: Irena Jurgielewiczowa: Ten obcy, 1961
	- Ale przecież ten człowiek ma żonę - wtrąciłem niezbyt taktownie. - Żona nie jest przeszkodą, kiedy w grę wchodzi miłość - odparła z godnością Ina. źródło: NKJP: Katarzyna Pisarzewska: Koncert łgarzy, 2009
	Angielski, jakim się posługiwała, był szorstki, ale prosty. Czasami tylko wtrąciła słowo po niemiecku, wtedy natychmiast przerywała, mówiła: „Przepraszam” i opowieść toczyła się dalej. źródło: NKJP: Paweł Huelle: Opowieści chłodnego morza, 2008

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wtrąciłem +(e)m wtrącił	wtrąciłam +(e)m wtrąciła	wtrąciłom +(e)m wtrąciło	wtrąciliśmy +(e)śmy wtrącili	wtrąciłyśmy +(e)śmy wtrąciły
2 os.	wtrąciłeś +(e)ś wtrącił	wtrąciłaś +(e)ś wtrąciła	wtrąciłoś +(e)ś wtrąciło	wtrąciliście +(e)ście wtrącili	wtrąciłyście +(e)ście wtrąciły
3 os.	wtrącił	wtrąciła	wtrąciło	wtrącili	wtrąciły

bezosobnik: wtrącono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		wtrąćmy
2 os.	wtrąć	wtrąćcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wtrąciłbym bym wtrącił	wtrąciłabym bym wtrąciła	wtrąciłobym bym wtrąciło	wtrącilibyśmy byśmy wtrącili	wtrąciłybyśmy byśmy wtrąciły
2 os.	wtrąciłbyś byś wtrącił	wtrąciłabyś byś wtrąciła	wtrąciłobyś byś wtrąciło	wtrącilibyście byście wtrącili	wtrąciłybyście byście wtrąciły
3 os.	wtrąciłby by wtrącił	wtrąciłaby by wtrąciła	wtrąciłoby by wtrąciło	wtrąciliby by wtrącili	wtrąciłyby by wtrąciły

bezosobnik: wtrącono by

bezokolicznik: wtrącić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: wtrąciwszy

gerundium: wtrącenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: wtrącony

odpowiednik aspektowy: wtrącać

Rz_osobowy	+	wtrącić	+	CO
Rz_osobowy	+	wtrącić	+	MOWA WPROST

Zob. trącić