paczka - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

pewna liczba przedmiotów w tekturowym pudełku lub zawiniętych w papier, przeznaczona do przewiezienia lub wysłania pocztą

CZŁOWIEK I TECHNIKA

Komunikacja na odległość

poczta

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Najbliższe środowisko życia człowieka

sprzęty domowe i przedmioty codziennego użytku

pocztowa; bożonarodzeniowa, mikołajowa, świąteczna; krajowa, zagraniczna; wartościowa; ciężka, duża, wielka paczka; paczka żywnościowa
paczka od mamy, od rodziny; paczka z Krakowa, z zagranicy
paczka z jedzeniem, z książkami, z odzieżą, z ubraniem, ze słodyczami
opakowanie, zawartość paczki
list w paczce
paczka przyszła
zaadresować, zapakować; nadać, posłać, wysłać; doręczyć, przynieść, przywieźć, wręczyć; odebrać, otrzymać; otworzyć, rozpakować/rozpakowywać paczkę
wyjąć coś z paczki
czekać na paczkę

	Chcę wysłać paczkę na imieniny mojej przyjaciółce, która akurat pełni służbę w Warszawie. źródło: NKJP: Mija Kabat: Kontrakt panny Brandt, 2009
	Maluchy ze świetlicy były zachwycone. Z wypiekami na uśmiechniętych buziach oglądały i rozpakowywały paczki z zabawkami. źródło: NKJP: (AAG): Góra zabawek, Gazeta Wrocławska, 2006-03-07
	Dwa miliony fałszywych dolarów, znalezionych w paczkach z pieluszkami, trafiło na komisariat. źródło: NKJP: Ariadna Lewańska: Sonata dla Natalii, 1996
	Mają w celach własne zapasy żywności, którą dostają w paczkach od rodzin i znajomych. źródło: NKJP: Romuald Piela: Bunt o więzienny totalizator, Słowo Polskie, 2007-10-08
	Żyło się żółtym serem, papierosami i wódką, a ciuchy kupowało od handlarek, które przywoziły je z Podhala, gdzie przychodziło dużo paczek z Ameryki. źródło: NKJP: Mariusz Urbanek: Zły Tyrmand, 2007

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

+

paczka

+

(od KOGO | SKĄD) + (z CZYM)

Zob. paka