córko
-
poufała lub protekcjonalna forma zwrócenia się do dziewczyny lub kobiety młodszej od osoby mówiącej
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Relacje międzyludzkie
określenia osób wchodzących w relacje międzyludzkie
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Zasady współżycia społecznego
zwroty grzecznościowe i zachowania akceptowane społecznie -
[...] gdy przechodziła, skinął na nią. Zapytał: - Jak się nazywasz, córko? - Nazywam się Aksza, ale na chrzcie otrzymałam imię Lucyna, rabbi.
źródło: NKJP: Jan Dobraczyński: Święty miecz, 1949
Przypominał nieco księdza Skargę z obrazu Matejki. Miał tak samo uduchowioną twarz. - Więc dlaczego grzeszysz, córko? Dlaczego pozwalasz, by kalano twoje młode ciało?
źródło: NKJP: Krystyna Boglar: Zobaczysz, że pewnego dnia..., 1996
- Czy dotykał cię mężczyzna, moja córko. - Mareczek do złudzenia przypominał księdza, poprzeplatał palce, wzniósł oczy do nieba i szeptał bezgłośną niby modlitwę.
źródło: NKJP: Krystyna Kofta: Wióry, 1980
-
część mowy: rzeczownik
Inne uwagi
Używany tylko W. lp
-
Zob. córka