rewanż - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

dobry czyn danej osoby, będący odpowiedzią na czyjeś wcześniejsze dobre postępowanie wobec tej osoby

[rewansz] lub [rewãsz]

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Relacje międzyludzkie

określenia relacji międzyludzkich

	Kupsztyk zapowiedział rewanż za tygodnie wieczornego stołowania się u Reni: zaprosił nas na kulinarną „orgię”. źródło: NKJP: Mariusz Ziomecki: Lato nieśmiertelnych, 2002
	Oprócz świątyń w Abu Simbel naukowcy uratują jeszcze dziewięć, przenosząc je na wyższy grunt, a dalsze cztery zostaną podarowane w rewanżu za pomoc Amerykanom, Hiszpanom, Włochom i Niemcom. źródło: NKJP: Tomasz Mirkowicz: Pielgrzymka do Ziemi Świętej Egiptu, 1999
	R. pomagał jej w problemach z komputerem. W rewanżu niezmiennie kupowała mu bony prezentowe [...]. źródło: NKJP: Kamila Sławińska: Nowy Jork. Przewodnik niepraktyczny, 2008
	Uczniowie Zespołu Szkół w Nowotańcu posadzili w pasiece jednego z członków Stowarzyszenia Pszczelarzy Eko-Bieszczady 150 miododajnych drzewek. To rewanż za miód przekazany przez pszczelarzy do szkolnej stołówki. źródło: KWSJP: Marian Struś: Drzewa dla pszczół, prasa, 2006
	Państwo domu, przyjmując gości obiadem lub kolacją, powinni pamiętać, że prawdopodobnie zechcą im się za przyjęcie zrewanżować. Rewanż należy do żelaznych reguł życia towarzyskiego. źródło: KWSJP: Tadeusz Rojek: Jak to się je: savoir-vivre przy stole, 1994

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m3

+

rewanż

+

(za CO)

z fr. revanche - rzeczownik od czasownika revancher 'mścić się, odwzajemniać się' (od XII w.)

Współczesna pisownia polskiego rewanż oraz wymowa w formach przypadków zależnych świadczą o hiperpoprawności w adaptacji francuskiego zapożyczenia.