-
1.
nadprzyrodzona istota, zgodnie z wierzeniami różnych kultur będąca duchem osoby zmarłej i dręcząca ludzi podczas snu -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Tradycja
wierzenia i przesądy -
- zmora senna
- napad zmory
- zmora dręczy; dusiła, męczyła
- wyglądać jak zmora; dławić, dręczyć jak/niczym zmora; ciągnąć się, wlec się za kimś jak zmora
-
Nocami do piersi śpiących przywierały zmory, niejeden przepłoszył strzygę szeleszczącą nietoperzowym skrzydłem pod zimnym świeceniem księżyca.
źródło: NKJP: Ewa Nowacka: Emilia z kwiatem lilii leśnej, 1993
Na drugi dzień po napadzie zmory należy zmienić miejsce spania, - Trzeba spalić słomę, na której zmora dusiła człowieka [...].
źródło: NKJP: amk: Jak się pozbyć zmory?, Dziennik Polski, 2001-01-13
[...] ropuchy parzące swym jadem, salamandry leniwie wylegujące się w ogniu, wampiry ssące krew i duszące zmory znalazły w tym dole schronienie.
źródło: NKJP: Bogdan Wojdowski: Chleb rzucony umarłym, 1971
Nieraz mnie to wszystko dusi w nocy jak zmora, ale o poranku znowu ufam, że jednak coś ważnego się u nas stanie [...].
źródło: NKJP: Zygmunt Kubiak: Przestrzeń dzieł wiecznych : eseje o tradycji kultury śródziemnomorskiej, 1993
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. zmora
zmory
D. zmory
zmor
zmór
C. zmorze
zmorom
B. zmorę
zmory
N. zmorą
zmorami
Ms. zmorze
zmorach
W. zmoro
zmory
-
psł. *mora 'istota mityczna, zjawa dusząca ludzi w czasie snu'
Nagłosowe z- jest wtórne (od XVII w.); w pol. XVI-wiecznej (dziś także w gwarach) mora .