-
4.
pot. pejorat. kobieta, do której czujemy niechęć i której przypisujemy skłonność do dręczenia ludzi, często charakteryzująca się bladym, mizernym wyglądem -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Usposobienie człowieka
określenia człowieka ze względu na jego usposobienie -
- Tylko ta stara czarownica mnie denerwuje. Brodą wykonała gest w kierunku domu [...]. Pawełek wykręcił szyję i spojrzał na postać w oknie. - Bo co? - spytał z niesmakiem? - Co cię obchodzi ta zmora?
źródło: Joanna Chmielewska, Nawiedzony dom, 1987
Fajna jest nasza szkoła - westchnęłam. - Dla mnie doskonała. Pomijając, oczywiście, tę zmorę Blinkową.
źródło: NKJP: Mirosława Sędzikowska: Eus, deus, kosmateus, 2008
Moja teściowa to prawdziwa zmora. Nie życzę takiej nikomu.
źródło: Internet
Według konfederatów, okrzyki: „[...] ty zmoro, zginiesz jak Aldo Moro” oraz „Jak nie damy rady, wezwiemy Czerwone Brygady”, były rażącym naruszeniem kodeksu karnego i zasad demokracji.
źródło: NKJP: Jacek Pauli: Kara za kuplety, Dziennik Bałtycki, 2000-05-08
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. zmora
zmory
D. zmory
zmor
zmór
C. zmorze
zmorom
B. zmorę
zmory
N. zmorą
zmorami
Ms. zmorze
zmorach
W. zmoro
zmory
-
psł. *mora 'istota mityczna, zjawa dusząca ludzi w czasie snu'
Nagłosowe z- jest wtórne (od XVII w.); w pol. XVI-wiecznej (dziś także w gwarach) mora .