-
3.
książk. widoczna radość z własnego sukcesu lub zwycięstwa albo chwalenie się tym -
[trjumf] lub [trjũf], lub [tryjumf], lub [tryjũf], rzadziej [trijumf] lub [triũf]
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Stany psychiczne człowieka
zachowania emocjonalne -
hiperonimy: uczucie
-
- poczucie, uczucie; okrzyk; w geście, z nutą, z uśmiechem, z wyrazem triumfu
-
W drugim secie, kiedy przy stanie 0:3 Becker wreszcie wygrał gema, wzniósł ręce w geście triumfu, jakby wygrał Wimbledon.
źródło: NKJP: Wojciech Michałowicz: Tenis, Gazeta Wyborcza, 1995-02-27
Natychmiast po poddaniu partii przez mistrza świata Hindus - nie zważając na to, że przy innych stolikach nadal toczy się gra - wydał okrzyk triumfu i biegiem opuścił salę, aby natychmiast zadzwonić do rodziców.
źródło: NKJP: Romuald Grąbczewski, Jan Rusinek: Wbrew kodeksowi, dodatek do Gazety Wyborczej, 1992-07-31
Nawet przed takim człowiekiem zamierzał się usprawiedliwić? Tak, nie chciał mu pozostawić poczucia triumfu. O to chodziło poecie przede wszystkim.
źródło: KWSJP: Gerhard Menzel: Gorzkie są ostatnie krople, 1965
Wyraz triumfu przewinął się w przekrwionych oczach Pawłowa. Jeden ze spiskowców już leżał martwy w obozie, a teraz los znów się do niego uśmiechnął.
źródło: NKJP: Alfred Szklarski: Tajemnicza wyprawa Tomka, 1996
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. triumf
triumfy
D. triumfu
triumfów
C. triumfowi
triumfom
B. triumf
triumfy
N. triumfem
triumfami
Ms. triumfie
triumfach
W. triumfie
triumfy
Inne uwagi
Zwykle lp
-
łac. triumphus
Wyraz łac. pochodzi od starołacińskiego triumphe! - okrzyku powtarzanego przy wyruszaniu kapłanów na procesje święta płodności.