-
3.
książk. widoczna radość z własnego sukcesu lub zwycięstwa albo chwalenie się tym -
[trjumf] lub [trjũf], lub [tryjumf], lub [tryjũf], rzadziej [trijumf] lub [triũf]
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Stany psychiczne człowieka
zachowania emocjonalne -
- poczucie, uczucie; okrzyk; w geście, z uśmiechem, z wyrazem tryumfu
-
Kusznierewicz opływa boję i po raz ostatni pokonuje olimpijski akwen. Za linią mety podnosi rękę do góry w geście tryumfu. To jego drugie zwycięstwo podczas XXVII Igrzysk w Sydney.
źródło: NKJP: Motorówką za Kusznierewiczem, Dziennik Polski, 2000-10-02
[...] mijaliśmy go, przechodząc przez placyk przed Domem Zdrojowym, gdzie przystanęliśmy na chwilę w tym charakterystycznym poczuciu przesadnego tryumfu, które ogarnia człowieka, gdy po kilkunastu kilometrach wędrówki szlakiem znajduje się u celu.
źródło: NKJP: Jerzy Sosnowski: Linia nocna, 2002
Patrzył na jej usta, na ich kącik, drgający w bezwiednym uśmiechu. Dobrze znał ten uśmiech, zawsze wydawał mu się bardziej uśmiechem tryumfu niż szczęścia.
źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Miecz przeznaczenia, 1992
[...] jednym z najlepiej zapamiętanych epizodów z pracy w radiu był ten, kiedy koleżanka wydała okrzyk tryumfu, gdy wreszcie udało jej się zmontować (a raczej zmanipulować) nagrany materiał tak, żeby rezultat zgadzał się z założoną przez nią dla tego dźwięku tezą.
źródło: Internet
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. tryumf
tryumfy
D. tryumfu
tryumfów
C. tryumfowi
tryumfom
B. tryumf
tryumfy
N. tryumfem
tryumfami
Ms. tryumfie
tryumfach
W. tryumfie
tryumfy
Inne uwagi
Zwykle lp
-
łac. triumphus
Od: triumf