restaurator - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

osoba, która prowadzi restaurację - lokal gastronomiczny

[restau̯rator]

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Praca

zawody

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Jedzenie i jego przygotowanie

miejsca, osoby, przedmioty, sytuacje związane z jedzeniem

znany; krakowski, łódzki, paryski, warszawski, wrocławski restaurator
restauratorzy z Gdańska, z Kłodawy, z Krakowa, ze Szczecina; z powiatu chrzanowskiego; z Rynku Głównego, ze Starówki
restauratorzy i cukiernicy, restauratorzy i handlowcy, restauratorzy i właściciele (hoteli, pensjonatów, pubów); hotelarze i restauratorzy, kucharze i restauratorzy
być, zostać restauratorem
wymuszać (haracz) od restauratorów
wymuszać (haracz) na restauratorach

	Wszystko było niby w porządku, Jan miał już przecież doświadczenie jako restaurator, jego warszawska restauracja świetnie prosperowała, ale tutaj coś się zacięło. Zbankrutowali. źródło: NKJP: Maria Nurowska: Anders, 2008
	Do Gwatemali z Indiany przywiodły go mistyczne zagadki cywilizacji Majów, a także wizja spędzenia reszty życia w roli restauratora, barmana i masażysty, którego polecają sobie kolejne zachwycone podróżniczki. źródło: NKJP: Internet
	Z zawodu był restauratorem - prowadził restaurację [...]. źródło: NKJP: Internet
	Na tysiącach przyjeżdżających zarabiają hotelarze, kupcy i restauratorzy - przekonuje wiceprezydent Łodzi Krzysztof Jagiełło. źródło: NKJP: Paweł Spodenkiewicz: Weszli sobie w Paradę, Dziennik Łódzki, 2001-09-08
	Dyrekcja pływalni postanowiła poddzierżawić obiekt jednemu z podbocheńskich restauratorów - jednak już bez przetargu. źródło: NKJP: (maw): Arena później, Gazeta Krakowska, 2003-12-03

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

internac.

ang. restaurateur

niem. Restaurater (= Gastwirt

ros. restarа́tor

z fr. restaurateur