potyczka - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

mała bitwa z udziałem niewielkiej liczby żołnierzy

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Wojsko i wojna

czynności, przedmioty, miejsca związane z wojskiem i wojną

	synonimy:	utarczka
	hiperonimy:	bitwa

przegrana, zwycięska; znacząca; krwawa potyczka; drobne, sporadyczne potyczki; potyczki partyzanckie, rycerskie, zbrojne
potyczka powstańców
potyczka między oddziałami francuskimi a rosyjskimi, pruskimi a bawarskimi, rosyjskimi a polskimi...; pod Dąbkami, pod Lwowem, pod Wawrem...; potyczki z Arabami, z Niemcami, z Rosjanami...
bitwy i potyczki
miejsce potyczki; szereg potyczek
stoczyć/staczać potyczkę
zginąć w potyczce

	W 1848 oddział kosynierów stoczył potyczkę z wojskiem pruskim. źródło: NKJP: Włodzimierz Łęcki: Wielkopolska: przewodnik, 1997
	15 kwietnia 1807 r. wpadli na silny oddział pruski, mający za sobą zwycięską potyczkę z Francuzami generała Lefebvre’a-Dessnoettes’a. źródło: NKJP: Sławomir Leśniewski: Piekielni jeźdźcy, 2007-04-07
	Cała ta akcja pacyfikacji „wrogo nastawionych” tubylców dokonała się bez bitwy, jeśli nie liczyć drobnych potyczek z czejeńskimi zwiadowcami. źródło: NKJP: Zbigniew Teplicki: Wielcy Indianie Ameryki Północnej, 1994
	W 1966 r., doszło do kolejnej nierozstrzygniętej potyczki o Kaszmir. źródło: NKJP: Wojciech Jagielski: Pół wieku temu powstał Pakistan - państwo dla muzułmanów, Gazeta Wyborcza, 1997-08-14
	Do pierwszej potyczki pomiędzy nowym sułtanem a Skanderbegiem doszło w 1455 r. podczas oblężenia Beratu. źródło: Internet

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

	+	potyczka	+	(z KIM) + (o CO)
	+	potyczka	+	(między/pomiędzy KIM a KIM) + (o CO)

Rzeczownik odczasownikowy od przedrostkowego potykać się 'bić się, walczyć'; zob. tykać (jedzenie)