-
2.
książk. o tym, o czym mowa, nadawca mówi coś, co jest prawdziwe, a o czym można nie wiedzieć z tego, co zostało o tym powiedziane wcześniej -
komentarz przyrematyczny
-
- rzadziej wszakże
-
wykładnik poprawności wnioskowania
-
(quasi)synonimy: jednak
jednakże
wszelako II
-
[...] chciał zgnieść i rozbić doszczętnie dobrze zorganizowaną „maszynę” niemiecką okupującą Francję i Belgię. Nie została ona wszak pobita, tylko cofnęła się dzięki kolosalnemu naporowi mas ludzkich i technice, i za tym wszystkim stojących kapitałów Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej.
źródło: NKJP: Jerzy Odrowąż-Pieniążek: Więcej niż świadek, 2007
Była tu od początku, a na pierwszy ogień poszedł wszak jej opiekun, Tołłoczko.
źródło: NKJP: Teresa Bojarska: Świtanie, przemijanie, 1996
Widać było, że jest zupełnie zbity z pantałyku przykrym incydentem, dla którego wszak nie można zerwać konwencji liturgicznego przedziału między kapłanem a wiernymi, a co za tym idzie, zwymyślać szewca.
źródło: NKJP: Tadeusz Konwicki: Dziura w niebie, 1995
Spełniali ją, jak potrafili lepiej lub gorzej nie mieli wszak innego wyjścia, bo uchylić się od tej roli i tych zadań znaczyłoby sprzeniewierzyć się i swemu ludowi, i najistotniejszej, bo humanistycznej treści religii.
źródło: NKJP: Jerzy Surdykowski: Duch Rzeczypospolitej, 2001
-
część mowy: partykuła
podklasa: spajająca ????????
-
_ wszak ograniczenia zakresu użycia:nie: Cz. t. rozk.szyk: zmienny: neutralna postpozycja
obligatoryjny poprzedzający kontekst -
psł. *vьchakъ
Wyraz polski kontynuuje zróżnicowaną wskutek 3 palatalizacji postać zach.psł. *vьšakъ ‘każdy, wszelki, wszystek’ (wobec wsch. i płd.psł. *vьsakъ).
Od psł. *vьchъ 'wszystek, cały' z przyrostkiem *-akъ.
Forma podstawowa zaimka niezachowana w polszczyźnie. Ślady form zależnych utrzymane w skostniałych wyrażeniach, np. po wsze czasy.