-
2.
pot. strzelić z broni palnej -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Wojsko i wojna
broń -
hiperonimy: strzelić
-
Tyle tylko nam wiadomo, że nie zadowalało go stawianie samych podpisów; przechadzając się po obozie, lubił sobie palnąć z mauzera, jeśli czyjś pysk mu się nie podobał.
źródło: NKJP: Aleksander Sołżenicyn: Archipelag Gułag tom 2, 1977
Niemcy w zimowych, białych ubraniach maskujących grają w kości w cieniu transportera opancerzonego. Nagle z boku palnęli z hakownicy. Niemiec o mało nie spadł ze skrzynki po pociskach.
źródło: NKJP: Włodzimierz Kupisz: Entuzjaści pod bronią, Dziennik Łódzki, 2006-01-20
-
część mowy: czasownik
aspekt: dokonany
Tryb oznajmujący
Czas przyszły
liczba pojedyncza liczba mnoga 1 os. palnę
palniemy
2 os. palniesz
palniecie
3 os. palnie
palną
Czas przeszły
liczba pojedyncza liczba mnoga m ż n mo -mo 1 os. palnąłem
+(e)m palnął
palnęłam
+(e)m palnęła
palnęłom
+(e)m palnęło
palnęliśmy
+(e)śmy palnęli
palnęłyśmy
+(e)śmy palnęły
2 os. palnąłeś
+(e)ś palnął
palnęłaś
+(e)ś palnęła
palnęłoś
+(e)ś palnęło
palnęliście
+(e)ście palnęli
palnęłyście
+(e)ście palnęły
3 os. palnął
palnęła
palnęło
palnęli
palnęły
bezosobnik: palnięto
Tryb rozkazujący
liczba pojedyncza liczba mnoga 1 os. palnijmy
2 os. palnij
palnijcie
Tryb warunkowy
liczba pojedyncza liczba mnoga m ż n mo -mo 1 os. palnąłbym
bym palnął
palnęłabym
bym palnęła
palnęłobym
bym palnęło
palnęlibyśmy
byśmy palnęli
palnęłybyśmy
byśmy palnęły
2 os. palnąłbyś
byś palnął
palnęłabyś
byś palnęła
palnęłobyś
byś palnęło
palnęlibyście
byście palnęli
palnęłybyście
byście palnęły
3 os. palnąłby
by palnął
palnęłaby
by palnęła
palnęłoby
by palnęło
palnęliby
by palnęli
palnęłyby
by palnęły
bezosobnik: palnięto by
bezokolicznik: palnąć
imiesłów przysłówkowy uprzedni: palnąwszy
gerundium: palnięcie
rodzaj gramatyczny: dk
liczba pojedyncza liczba mnoga M. palnięcie
palnięcia
D. palnięcia
palnięć
C. palnięciu
palnięciom
B. palnięcie
palnięcia
N. palnięciem
palnięciami
Ms. palnięciu
palnięciach
W. palnięcie
palnięcia
-
+ palnąć + z CZEGO -
pol. palić
Pol. palnąć to XVIII-wieczny twór od pol. palić w znaczeniu specjalnym 'strzelać'. Możliwe, że istniał psł. czasownik *palnǫti, ale nie jest poświadczony (Bańk), zob. palić