rozrzucić - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

rzucając przedmioty w różne strony, spowodować, że pewna przestrzeń jest nimi pokryta

KATEGORIE FIZYCZNE

Cechy i właściwości przestrzeni

ułożenie względem siebie

	Rozrzucili też ulotki wzywające do wstępowania w szeregi PPN. źródło: KWSJP: W majestacie prawa, Dziennik Polski - Magazyn, 1998-02-06
	Red. naczelny Jan Janowski rozrzucił na podłodze wszystkie kupony, zaś losowania dokonała najmłodsza w naszym zespole redakcyjnym, Agnieszka Piątkowska, studentka dziennikarstwa. źródło: KWSJP: red.: To był bal, Zbąszynianin, 1998, nr 3 (36)
	Oficer, który wpatrywał się wieczorami w moją matkę, zginął jeszcze w pierwszym dniu frontowych walk. Nawet nie odnaleziono jego ciała, bo szczątki rozrzuciła bomba w promieniu kilkudziesięciu metrów. źródło: KWSJP: Leszek Kozik: Pasja według chama galicyjskiego, Fronda, 2001, nr 13
	Padlinę zjadły wygłodzone psy. Kości rozrzuciły po zagonach. źródło: KWSJP: Beata Zalot: Bezkarne okrucieństwo, prasa, 1997
	Krzesełko bez oparcia obok czarnego lśniącego pudła z wyszczerzonymi zębami było przykryte czerwono-czarną poduszeczką. Podobne poduszeczki leżały rozrzucone na sofie. źródło: KWSJP: Julian Stryjkowski: Echo, 1988

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	rozrzuciłem +(e)m rozrzucił	rozrzuciłam +(e)m rozrzuciła	rozrzuciłom +(e)m rozrzuciło	rozrzuciliśmy +(e)śmy rozrzucili	rozrzuciłyśmy +(e)śmy rozrzuciły
2 os.	rozrzuciłeś +(e)ś rozrzucił	rozrzuciłaś +(e)ś rozrzuciła	rozrzuciłoś +(e)ś rozrzuciło	rozrzuciliście +(e)ście rozrzucili	rozrzuciłyście +(e)ście rozrzuciły
3 os.	rozrzucił	rozrzuciła	rozrzuciło	rozrzucili	rozrzuciły

bezosobnik: rozrzucono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		rozrzućmy
2 os.	rozrzuć	rozrzućcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	rozrzuciłbym bym rozrzucił	rozrzuciłabym bym rozrzuciła	rozrzuciłobym bym rozrzuciło	rozrzucilibyśmy byśmy rozrzucili	rozrzuciłybyśmy byśmy rozrzuciły
2 os.	rozrzuciłbyś byś rozrzucił	rozrzuciłabyś byś rozrzuciła	rozrzuciłobyś byś rozrzuciło	rozrzucilibyście byście rozrzucili	rozrzuciłybyście byście rozrzuciły
3 os.	rozrzuciłby by rozrzucił	rozrzuciłaby by rozrzuciła	rozrzuciłoby by rozrzuciło	rozrzuciliby by rozrzucili	rozrzuciłyby by rozrzuciły

bezosobnik: rozrzucono by

bezokolicznik: rozrzucić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: rozrzuciwszy

gerundium: rozrzucenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: rozrzucony

odpowiednik aspektowy: rozrzucać

+

rozrzucić

+

CO + (GDZIE)

psł. *orz-ŕutiti

Zob. rzucić