rozrzucić - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

spowodować, że ludzie lub rzeczy znalazły się na stałe w dużych odległościach od siebie

KATEGORIE FIZYCZNE

Cechy i właściwości przestrzeni

ułożenie względem siebie

	Jaką kulturę i znajomość zachodzących w ówczesnym świecie zjawisk mogły wynieść nasze Piastówny z rodzinnego domu, zanim losy rozrzuciły je dosłownie w cztery strony świata? źródło: KWSJP: Jadwiga Żylińska: Piastówny i żony Piastów, 1969
	Według wierzeń egipskich bowiem podły bóg Set porąbał ciało swojego brata Ozyrysa na trzynaście części, które rozrzucił po całym państwie. źródło: KWSJP: Tomasz Mirkowicz: Pielgrzymka do Ziemi Świętej Egiptu, 1999
	Katarzyna godziła się na korpus dwunastotysięczny, złożony z samej kawalerii i podzielony na trzy brygady, które miano rozrzucić po różnych armiach rosyjskich i podporządkować zwierzchnictwu rosyjskich dowódców. źródło: KWSJP: Marian Brandys: Nieznany Książę Poniatowski, 1960
	Teraz, kończąc ten artykuł, który nie tylko z nazwy był listem, ale był po prostu listem, Jerzy zaczynał rozumieć. List do wszystkich, których rozrzuciło po świecie, po lądach i morzach, do tych, którzy mają być tu, na ziemi, dla której wyciskali z siebie krwawy pot w latach okupacji. źródło: KWSJP: Roman Bratny: Kolumbowie — rocznik 20, 1957
	W Rosji istnieje około 760 łagrów. Przebywa w nich ponad 600 tys. osób. Rozrzucone są po całym kraju, każdy obwód ma własne. źródło: KWSJP: Andrzej Łomanowski: Miejsce dla Miszy, Ozon, 2005, nr 8

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	rozrzuciłem +(e)m rozrzucił	rozrzuciłam +(e)m rozrzuciła	rozrzuciłom +(e)m rozrzuciło	rozrzuciliśmy +(e)śmy rozrzucili	rozrzuciłyśmy +(e)śmy rozrzuciły
2 os.	rozrzuciłeś +(e)ś rozrzucił	rozrzuciłaś +(e)ś rozrzuciła	rozrzuciłoś +(e)ś rozrzuciło	rozrzuciliście +(e)ście rozrzucili	rozrzuciłyście +(e)ście rozrzuciły
3 os.	rozrzucił	rozrzuciła	rozrzuciło	rozrzucili	rozrzuciły

bezosobnik: rozrzucono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		rozrzućmy
2 os.	rozrzuć	rozrzućcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	rozrzuciłbym bym rozrzucił	rozrzuciłabym bym rozrzuciła	rozrzuciłobym bym rozrzuciło	rozrzucilibyśmy byśmy rozrzucili	rozrzuciłybyśmy byśmy rozrzuciły
2 os.	rozrzuciłbyś byś rozrzucił	rozrzuciłabyś byś rozrzuciła	rozrzuciłobyś byś rozrzuciło	rozrzucilibyście byście rozrzucili	rozrzuciłybyście byście rozrzuciły
3 os.	rozrzuciłby by rozrzucił	rozrzuciłaby by rozrzuciła	rozrzuciłoby by rozrzuciło	rozrzuciliby by rozrzucili	rozrzuciłyby by rozrzuciły

bezosobnik: rozrzucono by

bezokolicznik: rozrzucić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: rozrzuciwszy

gerundium: rozrzucenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: rozrzucony

odpowiednik aspektowy: rozrzucać

+

rozrzucić

+

KOGO/CO + po CZYM

psł. *orz-ŕutiti

Zob. rzucić