rozrzucić - Wielki słownik języka polskiego PAN

3.

zburzyć coś uporządkowanego

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Praca

rodzaje pracy

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA

Określenia fizyczności człowieka

wygląd

	Musiała wspiąć się na palce, by rozrzucić mu dłonią jasne włosy, gładko zaczesane do góry. źródło: KWSJP: Eugeniusz Paukszta: Ich trzech i dziewczyna, 1978
	Pan Gęba przy cwałował bliżej i już miał schwytać sekretarza, gdy ten wywinął się znowu jak piskorz i nim się spostrzegli, pędził do drugiego stosu. Jezdni jednak rozrzucili i ten stos i wreszcie pojmali pana Literę. źródło: KWSJP: Tadeusz Kwiatkowski: Siedem zacnych grzechów głównych
	Walerek, wysoki, szczupły i blady, kroczył za nim poważnie i sprężyście, jego czarne włosy wiatr rozrzucił w nieładzie; rysy nieco ormiańskie jego bladej twarzy ściągnięte były jak gdyby uwagą, jakby rozwiązywał jakieś zadanie; oczy miał szeroko rozwarte, a białe zęby błyskały. źródło: KWSJP: Jarosław Iwaszkiewicz: Sława i chwała, 1962
	Mogłem stać się szczęśliwcem, który będzie z bliska patrzył na jej sen, czuł ciepło zwiniętego ciała, gładził rozrzucone na poduszce włosy. źródło: KWSJP: Aleksander Minkowski: Urlop na Tahiti, 1965

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	rozrzuciłem +(e)m rozrzucił	rozrzuciłam +(e)m rozrzuciła	rozrzuciłom +(e)m rozrzuciło	rozrzuciliśmy +(e)śmy rozrzucili	rozrzuciłyśmy +(e)śmy rozrzuciły
2 os.	rozrzuciłeś +(e)ś rozrzucił	rozrzuciłaś +(e)ś rozrzuciła	rozrzuciłoś +(e)ś rozrzuciło	rozrzuciliście +(e)ście rozrzucili	rozrzuciłyście +(e)ście rozrzuciły
3 os.	rozrzucił	rozrzuciła	rozrzuciło	rozrzucili	rozrzuciły

bezosobnik: rozrzucono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		rozrzućmy
2 os.	rozrzuć	rozrzućcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	rozrzuciłbym bym rozrzucił	rozrzuciłabym bym rozrzuciła	rozrzuciłobym bym rozrzuciło	rozrzucilibyśmy byśmy rozrzucili	rozrzuciłybyśmy byśmy rozrzuciły
2 os.	rozrzuciłbyś byś rozrzucił	rozrzuciłabyś byś rozrzuciła	rozrzuciłobyś byś rozrzuciło	rozrzucilibyście byście rozrzucili	rozrzuciłybyście byście rozrzuciły
3 os.	rozrzuciłby by rozrzucił	rozrzuciłaby by rozrzuciła	rozrzuciłoby by rozrzuciło	rozrzuciliby by rozrzucili	rozrzuciłyby by rozrzuciły

bezosobnik: rozrzucono by

bezokolicznik: rozrzucić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: rozrzuciwszy

gerundium: rozrzucenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: rozrzucony

odpowiednik aspektowy: rozrzucać

+

rozrzucić

+

CO

psł. *orz-ŕutiti

Zob. rzucić