rozrzucić - Wielki słownik języka polskiego PAN

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	rozrzuciłem +(e)m rozrzucił	rozrzuciłam +(e)m rozrzuciła	rozrzuciłom +(e)m rozrzuciło	rozrzuciliśmy +(e)śmy rozrzucili	rozrzuciłyśmy +(e)śmy rozrzuciły
2 os.	rozrzuciłeś +(e)ś rozrzucił	rozrzuciłaś +(e)ś rozrzuciła	rozrzuciłoś +(e)ś rozrzuciło	rozrzuciliście +(e)ście rozrzucili	rozrzuciłyście +(e)ście rozrzuciły
3 os.	rozrzucił	rozrzuciła	rozrzuciło	rozrzucili	rozrzuciły

bezosobnik: rozrzucono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		rozrzućmy
2 os.	rozrzuć	rozrzućcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	rozrzuciłbym bym rozrzucił	rozrzuciłabym bym rozrzuciła	rozrzuciłobym bym rozrzuciło	rozrzucilibyśmy byśmy rozrzucili	rozrzuciłybyśmy byśmy rozrzuciły
2 os.	rozrzuciłbyś byś rozrzucił	rozrzuciłabyś byś rozrzuciła	rozrzuciłobyś byś rozrzuciło	rozrzucilibyście byście rozrzucili	rozrzuciłybyście byście rozrzuciły
3 os.	rozrzuciłby by rozrzucił	rozrzuciłaby by rozrzuciła	rozrzuciłoby by rozrzuciło	rozrzuciliby by rozrzucili	rozrzuciłyby by rozrzuciły

bezosobnik: rozrzucono by

bezokolicznik: rozrzucić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: rozrzuciwszy

gerundium: rozrzucenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: rozrzucony

odpowiednik aspektowy: rozrzucać

Rz_osobowy

+

rozrzucić

+

CO

psł. *orz-ŕutiti

Zob. rzucić