zdziwić - Wielki słownik języka polskiego PAN

spowodować, że ktoś zaczyna się dziwić

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Stany psychiczne człowieka

emocje i uczucia

	Zdziwił go mój widok, ale nic nie powiedział i wpuścił mnie do mieszkania. źródło: NKJP: Mirosław Sokołowski: Gady, 2007
	[...] zdziwił mnie Kosiba swoją inteligencją. źródło: NKJP: Tadeusz Dołęga Mostowicz: Znachor, 1988
	Ruszyła do samochodu, zdziwiło ją, że kobiety nadal stoją z boku. źródło: NKJP: Maria Nurowska: Imię twoje, 2008
	Zdziwiło mnie, jak miękka jest próchnicza ziemia. źródło: NKJP: Krystyna Kofta: Złodziejka pamięci, 1998

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	zdziwiłem +(e)m zdziwił	zdziwiłam +(e)m zdziwiła	zdziwiłom +(e)m zdziwiło	zdziwiliśmy +(e)śmy zdziwili	zdziwiłyśmy +(e)śmy zdziwiły
2 os.	zdziwiłeś +(e)ś zdziwił	zdziwiłaś +(e)ś zdziwiła	zdziwiłoś +(e)ś zdziwiło	zdziwiliście +(e)ście zdziwili	zdziwiłyście +(e)ście zdziwiły
3 os.	zdziwił	zdziwiła	zdziwiło	zdziwili	zdziwiły

bezosobnik: zdziwiono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		zdziwmy
2 os.	zdziw	zdziwcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	zdziwiłbym bym zdziwił	zdziwiłabym bym zdziwiła	zdziwiłobym bym zdziwiło	zdziwilibyśmy byśmy zdziwili	zdziwiłybyśmy byśmy zdziwiły
2 os.	zdziwiłbyś byś zdziwił	zdziwiłabyś byś zdziwiła	zdziwiłobyś byś zdziwiło	zdziwilibyście byście zdziwili	zdziwiłybyście byście zdziwiły
3 os.	zdziwiłby by zdziwił	zdziwiłaby by zdziwiła	zdziwiłoby by zdziwiło	zdziwiliby by zdziwili	zdziwiłyby by zdziwiły

bezosobnik: zdziwiono by

bezokolicznik: zdziwić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: zdziwiwszy

gerundium: zdziwienie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: zdziwiony

odpowiednik aspektowy: dziwić

	+	zdziwić	+	KOGO + (CZYM)
Ø	+	zdziwić	+	KOGO + że ZDANIE \| ZDANIE PYTAJNOZALEŻNE

Zob. dziwić