wykształcony - Wielki słownik języka polskiego PAN

taki, który zdobył w szkole określony zasób wiedzy i umiejętności, umożliwiający wykonywanie jakiegoś zawodu

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Edukacja i oświata

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Usposobienie człowieka

cechy charakteru, temperamentu, zdolności i umiejętności

antonimy:

niewykształcony

wykształcony chemik, humanista, lekarz, nauczyciel, pedagog, prawnik, robotnik, rolnik, specjalista; Europejczyk
gruntownie, solidnie, wszechstronnie wykształcony
wykształcony i kulturalny, wykształcony i oczytany

	Julek pracował podówczas w redakcji pisma, nazwijmy je „Parnas”, prowadzonego przez pewnego fenomenalnie bogatego i znakomicie wykształconego syna żydowskich fabrykantów. źródło: NKJP: Jacek Dehnel: Lala, 2008
	Piękny wiersz, jak wiele wierszy napisanych przez młode, wykształcone idealistki z dobrych domów. źródło: NKJP: Kamila Sławińska: Nowy Jork. Przewodnik niepraktyczny, 2008
	Tym bardziej my, wykształceni, świadomi, powinniśmy sobie zdawać sprawę z odpowiedzialności, jaka na nas ciąży. źródło: NKJP: Sławomir Mrożek: Opowiadania 1974-1979, 1979
	Kto jednak przeprowadzi rewolucję, skoro robotnicy stanowią jeszcze bierną masę? - pytał. I odpowiadał, że przeprowadzą ją uzbrojeni zawodowi rewolucjoniści, rekrutujący się spośród młodej, wykształconej młodzieży francuskiej. źródło: NKJP: Andrzej Chwalba: Historia powszechna. Wiek XIX, 2008

część mowy: przymiotnik

Stopień równy

Od: wykształcić ; zob. kształcić