-
2.
pot. pejorat. człowiek, wobec którego mówiący żywi negatywne uczucia z powodu jego zaawansowanego wieku lub niedołężności -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Ocena i wartościowanie
słownictwo oceniające
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA
Określenia fizyczności człowieka
sprawność i wydolność organizmu -
- bezużyteczny; polityczny rupieć
-
Otóż ten Celo, rupieć z gębą pełną pięknych słów, był bazarowym kapusiem.
źródło: NKJP: Marek Nowakowski: Powidoki, 2010
Gdy miała dwadzieścia lat, czterdziestolatek też był dla niej rupieciem.
źródło: NKJP: Edyta Gietka, Paweł Walewski: Transformersi są zmęczeni, Polityka, 2007-12-15
Pani Maria wnuków nie obwinia, że warkną: ty rupieciu, skoro matka i ojciec też warczą.
źródło: NKJP: Edyta Gietka: Kiedy dzieci biją rodziców, Polityka, 2007-06-16
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m2
liczba pojedyncza liczba mnoga M. rupieć
rupiecie
D. rupiecia
rupieci
C. rupieciowi
rupieciom
B. rupiecia
rupiecie
N. rupieciem
rupieciami
Ms. rupieciu
rupieciach
W. rupieciu
rupiecie
-
Mimo że najwcześniejszy zapis wyrazu odnotowano u pisarzy z południowo-wschodnich Kresów Rzeczypospolitej, wobec braku poświadczeń w języku ukraińskim i białoruskim (także rosyjskim), należy wykluczyć pożyczkę wschodniosłowiańską. Bańkowski konstatuje bez przekonania: "może z jidisz (?)".