obrończyni - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

kobieta, która broni kogoś lub czegoś przed krytyką, napaścią lub innym niebezpieczeństwem

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Relacje międzyludzkie

określenia osób wchodzących w relacje międzyludzkie

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

bohaterska, główna, gorliwa, niestrudzona, niezłomna, wielka, znana obrończyni
obrończyni moralności, wiary; demokracji, ojczyzny, polskości, wolności; przyrody, zwierząt, życia; czyichś interesów, czyichś praw, jakichś wartości; Lwowa; dzieci, kobiet, ludu, uciśnionych
rola obrończyni

	Chrzanowska stała się symbolem Polki patriotki, niezłomnej obrończyni Podola. źródło: NKJP: Zdzisław Skrok: Podolska legenda: powstanie i pogrzeb polskiego Podola, 2007
	Od wielu lat [...] jest wielką obrończynią życia. Szczególnie tego bezbronnego, życia poczętego. źródło: NKJP: (MONK): Zwiększajcie sumę dobra, Dziennik Polski, 2006-02-04
	- Wiesz co, Klaro – przemówił do leżącej obok dziewczyny łagodnym głosem i wskazał oczami na dzielnie walczące obrończynie twierdzy. źródło: NKJP: Marek Krajewski: Festung Breslau, 2006
	Czy z pokrzywdzonej matki stanie się Pani teraz obrończynią innych pokrzywdzonych matek? źródło: NKJP: Jacek Bartlewicz: Program napisało życie, Gazeta Krakowska, 2005-09-28
	Nie słychać obrońców. Zupełnie umilkli. Pozostała jedna obrończyni, ale niejawna i niebroniąca Pizona, lecz samej Plancyny, za to bardzo wpływowa: Liwia Augusta, która nikogo się nie boi. źródło: NKJP: Jacek Bocheński: Tyberiusz Cezar, 2009

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

+

obrończyni

+

(KOGO/CZEGO)

Zob. obronić (miasto)