dręczyć - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

niepokoić kogoś lub dokuczać mu, doprowadzając go do wyczerpania

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Relacje międzyludzkie

określenia relacji międzyludzkich

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Stany psychiczne człowieka

emocje i uczucia

myśl, pytanie; poczucie winy, sumienie; samotność; pragnienie dręczy kogoś; wątpliwości, wspomnienia, wyrzuty sumienia dręczą kogoś
dręczyć człowieka; mieszkańców
dręczyć pytaniami
dręcząca niepewność; dręczący niepokój

	[...] kiedy wreszcie zasnęłam, dręczyły mnie koszmarne sny. źródło: NKJP: Zdzisław Szczepaniak: Dziewczyna z Trogiru i inne opowiadania, 2005
	Mam dzieci i często dręczą mnie wyrzuty sumienia, że poświęcam im tak mało czasu. źródło: NKJP: Maria Nurowska: Sprawa Niny S., 2009
	[...] zacząłem jęczeć żałośnie, dając memu strażnikowi do zrozumienia, iż dręczy mnie pragnienie. źródło: NKJP: Witold Jabłoński: Metamorfozy, 2004
	W drodze do Gdańska dręczył nas upał i brak wody do picia. źródło: NKJP: Ryszard Sługocki: Na przekór i na bakier, 2008
	Miała zawsze tę samą odpowiedź: - Nie pamiętam. Nie mogę sobie przypomnieć! Nie dręcz mnie pytaniami. źródło: NKJP: Jan Brzechwa: Opowiadania drastyczne, 1966

część mowy: czasownik

aspekt: niedokonany

Tryb oznajmujący

Czas teraźniejszy

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	dręczyłem +(e)m dręczył	dręczyłam +(e)m dręczyła	dręczyłom +(e)m dręczyło	dręczyliśmy +(e)śmy dręczyli	dręczyłyśmy +(e)śmy dręczyły
2 os.	dręczyłeś +(e)ś dręczył	dręczyłaś +(e)ś dręczyła	dręczyłoś +(e)ś dręczyło	dręczyliście +(e)ście dręczyli	dręczyłyście +(e)ście dręczyły
3 os.	dręczył	dręczyła	dręczyło	dręczyli	dręczyły

bezosobnik: dręczono

Czas przyszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	będę dręczył będę dręczyć	będę dręczyła będę dręczyć	będę dręczyło będę dręczyć	będziemy dręczyli będziemy dręczyć	będziemy dręczyły będziemy dręczyć
2 os.	będziesz dręczył będziesz dręczyć	będziesz dręczyła będziesz dręczyć	będziesz dręczyło będziesz dręczyć	będziecie dręczyli będziecie dręczyć	będziecie dręczyły będziecie dręczyć
3 os.	będzie dręczył będzie dręczyć	będzie dręczyła będzie dręczyć	będzie dręczyło będzie dręczyć	będą dręczyli będą dręczyć	będą dręczyły będą dręczyć

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		dręczmy
2 os.	dręcz	dręczcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	dręczyłbym bym dręczył	dręczyłabym bym dręczyła	dręczyłobym bym dręczyło	dręczylibyśmy byśmy dręczyli	dręczyłybyśmy byśmy dręczyły
2 os.	dręczyłbyś byś dręczył	dręczyłabyś byś dręczyła	dręczyłobyś byś dręczyło	dręczylibyście byście dręczyli	dręczyłybyście byście dręczyły
3 os.	dręczyłby by dręczył	dręczyłaby by dręczyła	dręczyłoby by dręczyło	dręczyliby by dręczyli	dręczyłyby by dręczyły

bezosobnik: dręczono by

bezokolicznik: dręczyć

imiesłów przysłówkowy współczesny: dręcząc

gerundium: dręczenie

imiesłów przymiotnikowy czynny: dręczący

imiesłów przymiotnikowy bierny: dręczony

odpowiednik aspektowy: zadręczyć

Rz_nieżywotny	+	dręczyć	+	KOGO
Rz_osobowy	+	dręczyć	+	KOGO + (CZYM)

psł. *drǫčiti 'uderzać drągiem; męczyć, nękać'