mianownik

W przeciwieństwie do liczby pojedynczej liczba mnoga uchodzi za bardziej regularną. Kłopotliwe są tylko: mianownik i dopełniacz l.mn. Pierwszy - z powodu bogactwa końcówek, drugi - nieokreśloności zasad przydziału końcówek w obrębie męskich rzeczowników miękkotematowych.

źródło: NKJP: Alicja Nagórko: Zarys gramatyki języka polskiego, 1996

Zwano go Bęsiu, nie Bęsio czy Bęś, forma więc Bęsiu została użyta w powyższym zdaniu w funkcji mianownika jako dopełnienie orzekające.

źródło: NKJP: Jerzy Pilch: POBOŻNE ŻYCZENIA, Gazeta Wyborcza - Magazyn, 1993-06-11

Rzeczowniki nieżywotne mają nadal biernik równy mianownikowi (widzę płot, stół, wóz), proszę jednak zauważyć, jak liczna jest grupa wyjątków - palę papierosa, tańczę walca, kupiłem opla, gram w tenisa, gram w tysiąca, wygrał seta, przegrał gema.

źródło: NKJP: Jan Miodek: JAK MÓWIMY, Gazeta Wyborcza - Magazyn, 1998-02-06

Użycie w mianowniku końcówki wołacza -u obejmuje w gwarach małopolskich i wielkopolskich nazwy osobowe deminutywne zakończone na spółgłoskę miękką oraz -ch, np. Józiu, Stachu.

źródło: NKJP: Maria Malec: Formy skrócone staropolskich imion dwuczłonowych oraz rodzime imiona odapelatywne nadawane jako imiona samodzielne w XX wieku, prasa, 2008