-
1.
książk. zmarły człowiek -
Często używane razem z rzeczownikiem odnoszącym się do nieżyjącego mężczyzny.
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA
Bieg życia
śmierć -
- brat, dziad, mąż, ojciec nieboszczyk
- ciało, dusza, nogi, twarz; krewni, rodzina; buty, ubranie nieboszczyka
- nieboszczyk leży
- położyć, ułożyć; opłakiwać; udawać nieboszczyka
-
Na pobliskim cmentarzu, wyrosłym wokół ruin opuszczonego kościoła, pełno Indian. Mężczyźni kopią świeży grób. [...] Pośrodku, w drewnianej trumnie, leży nieboszczyk.
źródło: NKJP: Agnieszka Zakrzewicz: Cocacoatl, Polityka, 2002-06-15
[...] rozwodziła się nad karygodną bezczynnością policji i administracji domu, a przecież obie te instytucje w formie podatków i komornego słono opłaca ze swej renty po mężu nieboszczyku.
źródło: NKJP: Witold Horwath: Ultra Montana, 2005
Dłonie umarłego złożone niczym do modlitwy, oplatał kilkakroć długi drewniany różaniec, zakończony sporych rozmiarów mosiężnym krzyżykiem [...] twarz nieboszczyka przykryta była kawałkiem czarnego materiału.
źródło: NKJP: Andrzej Sarwa: Strzyga, 2006
[...] nocą na cmentarz trzeba iść samemu, nieboszczyki wyczuwają większą liczbę ludzi, zupełnie jak zwierzęta, i wtedy cała zabawa na nic.
źródło: NKJP: Paweł Huelle: Weiser Dawidek, 1987
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. nieboszczyk
nieboszczycy
ndepr nieboszczyki
depr D. nieboszczyka
nieboszczyków
C. nieboszczykowi
nieboszczykom
B. nieboszczyka
nieboszczyków
N. nieboszczykiem
nieboszczykami
Ms. nieboszczyku
nieboszczykach
W. nieboszczyku
nieboszczycy
ndepr nieboszczyki
depr -
Derywat od st.pol. niebożec 'nieboszczyk', kontynuującego psł. *nebožьcь 'biedak, nieszczęśnik' (który pochodzi od przymiotnika *nebogъ 'nie mający żadnego majątku, własności, szczęścia, biedny, nieszczęsny'), z przyrostkiem -ik (< *-ikъ); współczesna pisownia nieboszczyk (zamiast *niebożczyk) wskutek zatraty poczucia związku wyrazu z niebogi (Bor).