-
2.
pot. mówiący nie sądzi, że tak jest i jest zdziwiony, że ktoś mógł myśleć, że tak jest -
wykładnik pytania retorycznego
-
- Nie wie pan, gdzie są teraz Niemcy? - zapytałem.
- Albo ja ich kiedy widziałem? - wzruszył ramionami.źródło: NKJP: Jerzy Stawiński: Piszczyk, 1997
- Dziecko jest najważniejsze.
- Albo to niemowlę? To już duży chłopak. Niech się hartuje.źródło: NKJP: Jerzy Krzysztoń: Wielbłąd na stepie, 1998
Pani tak pyta, jakby pani żyła na księżycu. Albo to pani nie wie, co się z ludźmi działo?
źródło: NKJP: Ida Fink: Ślady, 1996
Albom to głupi czy co?
źródło: NKJP: Jerzy Stawiński: Piszczyk, 1997
-
część mowy: modyfikator deklaratywności
podklasa: operator wypowiedzeń pytajnych
-
Albo (to) _
w Zd. pyt.aglutynacja: w wypowiedzeniach z Cz. osob. może przyłączać końcówki osobowe: albom , alboś , albośmy , alboście ograniczenia zakresu użycia:nie: przy Cz. t. rozk.szyk: stały: antepozycja -
psł. *alibo
Złożenie z psł. partykuły ali i partykuły wzmacniającej bo. Postać albo wyparła z języka polskiego starsze abo.