-
1.
daw. ze wskazanych elementów (dwóch lub kilku) tylko jeden może być powiedziany o tym, o czym mowa; nadawca, nie wiedząc, czy może to być to, co powiedział, podaje coś innego, co może być o tym powiedziane, o ile nie jest tak, że można o tym powiedzieć tamto -
1) może tworzyć struktury wyliczeniowe: (abo) ..., abo ..., abo ... 2) może otwierać wypowiedź będącą wycofaniem się mówiącego z tego, co powiedział wcześniej
-
- częściej albo
-
wykładnik wyboru
-
Jeszcze tylko Teresa coś rozumie, ale nie ma i Teresy, siedzi w szkole abo u Zielińskich, w ich murowańcu.
źródło: NKJP: Halina Auderska: Babie lato, 1974
Ale jak traktor pojedzie bez koła abo i bez kierownicy? Nie pojedzie, no nie? A koń pójdzie, bo swoją głowę ma.
źródło: NKJP: Roman Antoszewski: Kariera na trzy karpie morskie, 2000
Nawet ten polski poganin Jagiełło infamią, banicją, utratą godności i przywilejów karze, kto by się z kacerzami znosił, ołów, broń, sól abo spyżę im przedawał.
źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Narrenturm, 2002
-
część mowy: spójnik
podklasa: właściwy szeregowy hipotetyczny
-
_ abo _ szyk: stały: interpozycja -
psł. *abo
-
przecinek przed drugim i kolejnym wystąpieniem abo