-
2.
daw. mówiący nie sądzi, że tak jest i jest zdziwiony, że ktoś mógł myśleć, że tak jest -
wykładnik pytania retorycznego
-
- Jak wam nie wstyd - zaczęła. - Wczoraj byliście u spowiedzi, ksiądz was rozgrzeszył...
- Abo ja taka głupia, żeby księdzu wszystko mówić? - usłyszała w odpowiedzi. - Nie bedzies krod, nie bedzies jod.źródło: NKJP: Danuta Koral: Wydziedziczeni, 1997
- Gdzieby, panie dziedzicu, abo się to kiedy co stało przy mnie? Ja dla nich jak matka...
źródło: NKJP: Teresa Bojarska: Świtanie, przemijanie, 1996
Abom to ja nie wiedziała, co tu się święci?
źródło: NKJP: Roman Antoszewski: Kariera na trzy karpie morskie, 2000
-
część mowy: modyfikator deklaratywności
podklasa: operator wypowiedzeń pytajnych
-
Abo (to)_
w Zd. pyt.aglutynacja: w wypowiedzeniach z Cz. osob. może przyłączać końcówki osobowe: abom, aboś, abośmy, aboście ograniczenia zakresu użycia:nie: przy Cz. t. rozk.szyk: stały: antepozycja -
psł. *abo