indywiduum - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

nieznana osoba, której wygląd budzi niepokój i która jest podejrzewana o złe zamiary

[indywiduum]

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Relacje międzyludzkie

określenia osób wchodzących w relacje międzyludzkie

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Zasady współżycia społecznego

zachowania i wyrażenia nieakceptowane społecznie

	Czym można służyć? Coś do wglądu zapewne? - Ja... e... - zacząłem, lecz antypatyczne indywiduum, pociągając nosem, u którego dyndała lśniąca kapka, ciągnęło: - Szanowny pan po cywilnemu - znaczy, że z katalogu coś... bardzo proszę, tutaj... źródło: NKJP: Stanisław Lem: Pamiętnik znaleziony w wannie, 1961
	[...] nagle w drzwiach ukazał się ojciec prowadząc za kark dziwne indywiduum, blade i wystraszone. źródło: NKJP: Jan Brzechwa: Gdy owoc dojrzewa, 1958
	Kawiarniany inteligent, kawiarniany polityk pierwszego dziesięciolecia Polski Ludowej, a i kolejnych dekad, to podejrzane, szkodliwe indywiduum, kandydat do paki. źródło: NKJP: Antoni Kroh: Starorzecza, 2010
	Nie dane mi było obejrzeć występu gwiazdy wieczoru do końca, gdyż na koncert dostały się agresywne indywidua, z którymi przyszło mi mieć do czynienia. źródło: NKJP: Przemysław Panaszewski: Wydarzenia Dla kogo ta Generacja???, Tytuł - młodzieżowa gazeta międzyszkolna, 2008-01-10

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: n2

+

indywiduum

+

JAKIE

niem. Individuum

z łac. indīviduum 'to, co niepodzielne, nierozdzielne'