rachuba - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

zastanawianie się nad tym, czy i w jakim stopniu jakieś działania mogą mieć pożądany skutek

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Działalność intelektualna człowieka

nazwy działań intelektualnych człowieka

synonimy:

kalkulacja

	[...] zawiodły rachuby, że Żeleźniak trafi na ich ślad w ruinach, zwabiony schowkiem pełnym skór. źródło: NKJP: Bogdan Wojdowski: Chleb rzucony umarłym, 1975
	Bolesław Sulik [...] napisał w „Kulturze” paryskiej z nieskrywanym żalem do stoczniowców, że we wcześniejszych rachubach nie brali zupełnie pod uwagę możliwości przyjazdu Gierka. źródło: NKJP: Janusz Rolicki: Edward Gierek: życie i narodziny legendy, 2002
	- A jeśli to się nie stanie? - zapytała. - W takim razie moje przewidywania i rachuby wezmą w łeb. Nie odnajdziemy pamiętnika - oświadczyłem. źródło: NKJP: Zbigniew Nienacki: Księga strachów, 1987
	Do Polaków denikinowcy odnosili się z rezerwą, ale nie wrogo. Nie wiadomo było jeszcze, jak postąpi Piłsudski, istniała nadzieja - rachuba raczej - na współpracę z nim. źródło: NKJP: Paweł Jasienica: Pamiętnik z Rosji, Polityka, 2007-11-03

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

	+	rachuba	+	że ZDANIE
	+	rachuba	+	na CO

Od: rachować < śr.-w.-niem. rechen. Postać przyrostka -u-ba sugeruje, że podstawę stanowił rachunek względnie jego niemiecki wzorzec (Bor).