samotnik - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

osoba, która żyje z dala od ludzi lub nie kontaktuje się z nimi

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Relacje międzyludzkie

określenia osób wchodzących w relacje międzyludzkie

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Usposobienie człowieka

określenia człowieka ze względu na jego usposobienie

synonimy:

dzikus
pustelnik
soliter

romantyczny, tajemniczy; typowy; wielki, zatwardziały; zdeklarowany samotnik
samotnik i egoista, samotnik i odludek, samotnik i oryginał
charakter, natura, typ, usposobienie; los, życie, żywot; postać samotnika; grono, para; portrety samotników

	Mam wielu znajomych, chętnie się z nimi spotykam i bawię. Są jednak takie dni, kiedy chcę być sam, ponieważ z natury jestem samotnikiem. Zamykam się wtedy w mieszkaniu i lepiej, żeby nikt nie wkraczał w moje domowe zacisze. źródło: NKJP: Edyta Banasik-Kosowska: W rytmie salsy, Gazeta Krakowska, 2002-10-12
	Nauczyciel fizyki, pan Borowicz, stary kawaler i samotnik, znany był ze swego roztargnienia i życia oderwanego od trywialnej codzienności. źródło: NKJP: Marek Nowakowski: Powidoki, 2010
	Ugrzązł jako dziennikarz w Paryżu, zestarzał się w nim, nie miał rodziny [...] Mrukliwy, z sumiastymi siwymi wąsami, był przedmiotem opieki ze strony Nadi, która zupełnie bezinteresownie okazywała dużo dobroci staremu samotnikowi. źródło: NKJP: Czesław Miłosz: Abecadło Miłosza, 1997
	Kupował od Murutów skóry dzikich zwierząt, dając im w zamian igły, nici i różne tanie błyskotki. Interes prosperował, ale młody Anglik wiódł smutny żywot samotnika. źródło: NKJP: Lucjan Wolanowski: Upał i gorączka, 1970
	Badania przeprowadzone ostatnio w USA po raz kolejny dowodzą, że osobom towarzyskim żyje się łatwiej niż samotnikom. źródło: NKJP: Wirusy kontra przyjaciele, Dziennik Polski, 2001-08-23

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1