Hilda zwróciła się do pana Kuryłły, który stanął na boku i milczał ponuro, jak gdyby obrażony, że nikt nie zwraca na niego uwagi.
źródło: NKJP: Zbigniew Nienacki: Księga strachów, 1987
Nie chcę żadnego święta - powiedziałem ponuro. Nie chcę sanek z dzwonkami ani śpiewających górali.
źródło: NKJP: Stanisław Kowalewski: Czarne okna, 1993
Czy krzyczała, czy groziła, czy przekonywała, czy prosiła - bliźniaki tak samo obojętnie stali patrząc na nią ponuro, a potem odchodzili i powracali spokojnie i rzeczowo do swoich zajęć.
źródło: NKJP: Stanisław Dygat: Jezioro Bodeńskie, 1995
Ponuro pikietowali (na tekturze jedno słowo: „Głód”), wziąwszy dzieci za ręce, i znużeni nieśmiałym, wstydliwym wołaniem o jałmużnę kładli się na bruku całymi rodzinami [...].