skurczyć - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

spowodować, że coś staje się mniejsze lub zaczyna zajmować mniej miejsca niż wcześniej

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA

Budowa i funkcjonowanie ciała ludzkiego

czynności i stany fizjologiczne

KATEGORIE FIZYCZNE

Cechy i właściwości materii

wielkość,

antonimy:

rozkurczyć

	Kargul skurczył ramiona, jakby oczekiwał, że zaraz cały dom zwali się na jego barki. źródło: NKJP: Andrzej Mularczyk: Sami swoi, 1967
	Dziewczyna stała już tak blisko, że pijany chłopak cofnął i skurczył rękę, by zmieścić pistolet między swoimi a jej piersiami. źródło: NKJP: Roman Bratny: Kolumbowie — rocznik 20, 1957
	[...] stopy możemy też ćwiczyć w domu. Najpierw przez 10 minut chodzimy na palcach, potem na piętach ze skurczonymi palcami i na bocznych, zewnętrznych krawędziach ze skurczonymi palcami. źródło: NKJP: Bogumiła Nehrebecka: Dodaj sobie skrzydeł, Słowo Polskie - Gazeta Wrocławska, 2005-05-05
	Potem tygrysica pochyliła łeb, wstrząsnęła nim, jakby drażniła ją siła ludzkiego wzroku. Skurczyła grzbiet prężąc się do skoku. źródło: NKJP: Alfred Szklarski: Tajemnicza wyprawa Tomka, 1996

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	skurczyłem +(e)m skurczył	skurczyłam +(e)m skurczyła	skurczyłom +(e)m skurczyło	skurczyliśmy +(e)śmy skurczyli	skurczyłyśmy +(e)śmy skurczyły
2 os.	skurczyłeś +(e)ś skurczył	skurczyłaś +(e)ś skurczyła	skurczyłoś +(e)ś skurczyło	skurczyliście +(e)ście skurczyli	skurczyłyście +(e)ście skurczyły
3 os.	skurczył	skurczyła	skurczyło	skurczyli	skurczyły

bezosobnik: skurczono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		skurczmy
2 os.	skurcz	skurczcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	skurczyłbym bym skurczył	skurczyłabym bym skurczyła	skurczyłobym bym skurczyło	skurczylibyśmy byśmy skurczyli	skurczyłybyśmy byśmy skurczyły
2 os.	skurczyłbyś byś skurczył	skurczyłabyś byś skurczyła	skurczyłobyś byś skurczyło	skurczylibyście byście skurczyli	skurczyłybyście byście skurczyły
3 os.	skurczyłby by skurczył	skurczyłaby by skurczyła	skurczyłoby by skurczyło	skurczyliby by skurczyli	skurczyłyby by skurczyły

bezosobnik: skurczono by

bezokolicznik: skurczyć

imiesłów przysłówkowy uprzedni: skurczywszy

gerundium: skurczenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: skurczony

odpowiednik aspektowy: kurczyć

Rz_żywotny

+

skurczyć

+

CO