skurczyć - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

spowodować powstanie grymasu twarzy

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA

Określenia fizyczności człowieka

wygląd

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Stany psychiczne człowieka

zachowania emocjonalne

Na pierwsze słowa Łukasiński skurczył twarz do ironicznego uśmiechu.

źródło: NKJP: Wacław Gąsiorowski: Księżna Łowicka Powieść historyczna z XIX wieku, 2001

Niemy zrozumiał — skurczył twarz jak paszczę buldoga, wyciągnął z zanadrza ostry kamień i [...] celował w głowę Lejby.

źródło: Internet

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	skurczyłem +(e)m skurczył	skurczyłam +(e)m skurczyła	skurczyłom +(e)m skurczyło	skurczyliśmy +(e)śmy skurczyli	skurczyłyśmy +(e)śmy skurczyły
2 os.	skurczyłeś +(e)ś skurczył	skurczyłaś +(e)ś skurczyła	skurczyłoś +(e)ś skurczyło	skurczyliście +(e)ście skurczyli	skurczyłyście +(e)ście skurczyły
3 os.	skurczył	skurczyła	skurczyło	skurczyli	skurczyły

bezosobnik: skurczono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		skurczmy
2 os.	skurcz	skurczcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	skurczyłbym bym skurczył	skurczyłabym bym skurczyła	skurczyłobym bym skurczyło	skurczylibyśmy byśmy skurczyli	skurczyłybyśmy byśmy skurczyły
2 os.	skurczyłbyś byś skurczył	skurczyłabyś byś skurczyła	skurczyłobyś byś skurczyło	skurczylibyście byście skurczyli	skurczyłybyście byście skurczyły
3 os.	skurczyłby by skurczył	skurczyłaby by skurczyła	skurczyłoby by skurczyło	skurczyliby by skurczyli	skurczyłyby by skurczyły

bezosobnik: skurczono by

bezokolicznik: skurczyć

imiesłów przysłówkowy uprzedni: skurczywszy

gerundium: skurczenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: skurczony

odpowiednik aspektowy: kurczyć

Rz_osobowy

+

skurczyć

+

CO