narzucić - Wielki słownik języka polskiego PAN

3.

szybkim ruchem umieścić coś na jakiejś powierzchni

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Praca

rodzaje pracy

	synonimy:	położyć
	hiperonimy:	rzucić

Kobiecie narzucili koc na głowę i przestraszoną obezwładnili tak, by nie mogła się ruszać.

źródło: NKJP: Napad w biały dzień w Stanisławiu, Gazeta Krakowska, 2005-06-10

Można narzucić dopasowaną kapę na kanapę.

źródło: Internet

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	narzuciłem +(e)m narzucił	narzuciłam +(e)m narzuciła	narzuciłom +(e)m narzuciło	narzuciliśmy +(e)śmy narzucili	narzuciłyśmy +(e)śmy narzuciły
2 os.	narzuciłeś +(e)ś narzucił	narzuciłaś +(e)ś narzuciła	narzuciłoś +(e)ś narzuciło	narzuciliście +(e)ście narzucili	narzuciłyście +(e)ście narzuciły
3 os.	narzucił	narzuciła	narzuciło	narzucili	narzuciły

bezosobnik: narzucono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		narzućmy
2 os.	narzuć	narzućcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	narzuciłbym bym narzucił	narzuciłabym bym narzuciła	narzuciłobym bym narzuciło	narzucilibyśmy byśmy narzucili	narzuciłybyśmy byśmy narzuciły
2 os.	narzuciłbyś byś narzucił	narzuciłabyś byś narzuciła	narzuciłobyś byś narzuciło	narzucilibyście byście narzucili	narzuciłybyście byście narzuciły
3 os.	narzuciłby by narzucił	narzuciłaby by narzuciła	narzuciłoby by narzuciło	narzuciliby by narzucili	narzuciłyby by narzuciły

bezosobnik: narzucono by

bezokolicznik: narzucić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: narzuciwszy

gerundium: narzucenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: narzucony

odpowiednik aspektowy: narzucać

Rz_osobowy

+

narzucić

+

CO + na CO

Zob. rzucić